Fireproven – Future Diary

Fireproven is een progressieve metalband die vanuit Finland Future Diary op ons afvuurt. Het is de opvolger van Omnipresence dat in thuisland Finland de nodige positieve aandacht kreeg. Met Future Diary maakt Fireproven de stap naar de rest van Europa en met het album onder de arm zou dat moeten lukken.. Fireproven biedt met Future Diary progressieve metal met een flinke portie deathmetal er doorheen. Het is echter geen album dat zich in een bepaalde hoek laat duwen, daar is het weer te afwisselend voor.
De single Shine start goed heftig met een opzwepend ritme. De combi van de clean vocals van Jannen Väätämöinen en de brute grunts van bassist Juha Väätämöinen reageren sterk op elkaar. Hoewel de combinatie van zang al krachtig en afwisselend genoeg is, is het een meerwaarde op het album dat er gebruik wordt gemaakt van zangeressen. Siiri Laine is op het gehele album (in het bijzonder op Empty Openings) een meerwaarde terwijl Noora Louhimo in Shine voor de lichtvoetige aanvulling zorgt en zij  een mooi tegengeluid laat horen. Dat opzwepende gevoel van snelheid en kracht komt steeds terug en dendert onverminderd door. Drummer Nuutti Hannula en bassist Juha Väätämöinen doen goede zaken terwijl Janne zijn gitaar laat huilen en Ilari Hannula met de keyboards voor de verdere invulling zorgt en een ander accent op het geluid legt.
The Tower is reeds naar voren geschoven als single. Deze compositie heeft het krachtige van Amon Amarth in zich, maar daarnaast zorgt langgerekt zanggebruik voor een meer melodieus karakter zoals bij Symphony X. Het gebruik van de cello geeft het geheel een dieper en mysterieuzer karakter.
Sea Of Fear komt als een wals over je heen waarbij onregelmatige ‘hobbels’ extra worden uitvergroot. De grunts zijn geweldig, de clean vocals blijven in Sea Of Fear in het begin een klein beetje achter. De zanglijn van de clean vocals en de gitaarmelodie gaan op een gegeven dwars door elkaar heen wat het wel weer passend maakt in een soort Finse canon. Wanneer het tempo wordt verhoogd en een gitaarsolo zich naar voren wurmt, verandert de sfeer wat om toch terug te keren naar het basisgeluid. Vooral in de tweede helft zijn de clean vocals beter neergezet.
Je zou bijna denken dat deze Finnen slecht in volle vaart vooruit kunnen. Dan kom je echter bedrogen uit. In Layers Of Time legt de orkestrale toevoeging een belangrijke basis voor een prettig geluid waarin het gitaarspel en de keyboards goed de ruimte krijgen. Zelfs de grunts van Juha zijn enigszins gevoelig te noemen. De progressieve kant van Fireproven komt in Layers Of Time duidelijk naar boven drijven. Denk hierbij aan het geluid van Amorphis waar eveneens kracht en melancholiek hand in hand gaan. De solo van toetsenist Ilari is scherp en zorgt voor een goed geplaatste onderbreking.
Furure Diary ligt weer in de lijn van Amorphis en laat horen dat Fireproven zijn mannetje kan staan.
Qua melodie ligt Wrathful Beast gemakkelijk in het gehoor en vervolgt Fireproven het album met hun kenmerkende mix van kracht en melodie.
Shame, waarvan de video op 17 mei in première gaat bij Rockportaal is een prachtige compositie gevuld met een dosis gevoeligheid. De gehele compositie ademt gevoeligheid. Qua clean vocals is Janne in Shame uitstekend op dreef. Zijn stemgeluid draagt voor een groot gedeelte de compositie en laat horen dat hij wel wat in zijn mars heeft. Er wordt volop gespeeld met het ritme is een heerlijke afwisseling op een album waarbij kracht sterk aanwezig is. In Empty Openings wordt de ingeslagen weg nog even doorgezet. Het is hier de aanvulling van Siiri Laine die een extra dimensie toevoegt. Allereerst in de sirenenzang op de achtergrond, maar later ook als tegenspeelster van de heren. Het tempo ligt traag als een tapijt klaar om betreden te worden. Siiri op haar elfenschoenen , Janne met zijn sneakers en Juha met de motorboots. Een ander accent in de loodzware riff wordt neergezet door een subtiel keyboardspel.
Bij de start van Alone In The Dark krijg je het idee met een piano-intro dat Fireproven verder gaat op de gevoelige weg. Wanneer Janne echter zijn gitaarspel inzet en de ritmesectie volgt, blijkt het tegenovergestelde. Het karakter is bruter maar ook hier blijkt de progressieve inslag te zorgen voor verrassende wendingen en krijgt de luisteraar een veelzijdige compositie voor zijn oren met daarin ruimte voor verschillende gitaarsolo’s en strakke en sterke grunts die begeleid worden door snel drumwerk
In het epische The Interior Castle komen we de derde zangeres tegen die een bijdrage levert aan Future Diary. Maija Tiljander wijkt qua geluid niet heel erg af van haar collega’s. Evenals bij Alone In The Dark heeft de compositie een sterk progressief karakter en laat Fireproven het meest afwisselende geluid op het album horen en voor progliefhebbers is het, vooral in de laatste twee composities, goed genieten.
Mijn kennismaking met Fireproven is mij goed bevallen. De veelzijdigheid op het album spreekt erg aan. Aan de ene kant is er de rauwe kant met deathmetalelementen, aan de andere kant is er de progressieve inslag die vooral naar het einde toe meer naar de oppervlakte komt. Future Diary is gewoon een album dat vele facetten van de metal biedt en daarmee een krachtig geluid laat horen.