De nummers kennen vrij eenvoudige structuren en steken goed in elkaar waarbij ruim aandacht is besteed aan pakkende refreinen. Eenvoud kan hierbij heel doeltreffend zijn. Dat is dan ook goed hoorbaar in titelnummer We Rule The Night (inclusief wolvengehuil), Late Last Night en The Devil’s Music waarin Nick Layton voldoende ruimte krijgt om zijn gitaar eens lekker te laten huilen in een passende gitaarsolo. Maar ook in Ready To Roll is dat het geval terwijl hij in A Senator’s Gun met zijn spel een eigen verhaal lijkt te spelen op de achtergrond. Naast de hardrockinvloeden kruipen sommige nummers richting de bluesrock. Het rustige Who’s Gonna Love You ligt in het verlengde van een Whitesnakenummer en slotnummer Dream Child mag ook rekenen op de nodige bluesinlvoeden in de gitaarmelodie. Dit slowrocknummer is muzikaal en tekstueel gezien erg eenvoudig, maar dat is absoluut geen reden om het nummer dan ook meteen af te schrijven. Toch blijven er op We Rule The Night nog wat verbeterpunten achter. Hoewel Long Road Home duidelijk gestructureerd geschreven is, zijn de zangkwaliteiten van David Fefolt in dit nummer wat mager. Het mist gewoon wat kracht om het nummer genoeg te laten spetteren. Ook Luck Of The Draw kan niet echt een potje breken bij mij. Het geheel komt wat amateuristisch over. Tenslotte is Betrayal’s Kiss niet heel bijzonder van aard. David Fefolt neigt naar het stemgeluid van Ozzy Osbourne. De melodie daarentegen ligt goed in het gehoor.
Met We Rule The Night heeft Firewölfe dus een bijzonder album afgeleverd dat de nodige ups en de nodige downs kent. Over de hele linie moet en mag ik concluderen dat het merendeel van de muziek op het album prettig in het gehoor ligt en goed opgebouwd is waarbij de muzikale vaardigheden ruimschoots voldoende zijn. Van mij mogen er op het volgende album echter wat meer krachtige nummers op staan die je meteen pakken.
