Het is vanavond niet de eerste keer dat ik Fischer-Z live zie. Hoewel Fischer-Z van oorsprong een viermansformatie bestaande uit John Watts (zang & gitaar), Steve Skolnik (toetsen), David Graham (bas) en Steve Liddle (drums) was, maakt alleen eerstgenoemde momenteel nog deel uit van de band. Deze sympathieke Brit heeft me in het verleden al meerdere keren weten te verassen met lekkere ongecompliceerde optredens, iets waar ik vanavond van uitga dat het weer gaat gebeuren…
Tijdens deze tour maakt Kitchenette deel uit van de line-up om Fischer-Z te vergezellen in Nederland, waar Tilburg het vierde en laatste concert is na Gronigen, Zoetermeer en Utrecht. De band is het project van de uit Bosnië afkomstige Chris O. Kikic, en valt in de categorie indie pop / rock. Het optreden van de band is redelijk ingetogen, waarbij sporadisch van de gelegenheid gebruik wordt gemaakt om het woord tot het publiek te richten. Maar als, dan gebeurt dat met lekker droge humor: zo is de band bijv. afkomstig uit Amsterdam, een plaatsje in het noorden van het land. Het sterke punt van het optreden is dan ook niet hun podiumperformance: zonder een beetje creatieve lichtshow is er eigenlijk weinig spannends te melden. Het sterke punt van de band ligt in de muziek: probeer eens niet ritmische met je voet (of de rest van je lijf) mee te deinen bij de heerlijk aanstekelijke muziek. Iets waar ik niet als enige last van heb als ik zo eens om me heen kijk.
Met een (Brabants?) kwartiertje vertraging betreedt John het podium, en zoals het een echte Brit betaamt zet ook hij de droge humor voort: na een eerste aanslag op z’n gitaar krijgt de geluidsman meteen een bedankje voor de heerlijke hoeveelheid reverb. Met de lachers op z’n hand volgt het eerste nummer solo, waarna de rest van de band het podium mag betreden.
De band Fischer-Z zag het levenslicht in 1976, en heeft destijds een aantal nummers uitgebracht die als klassiekers in de popgeschiedenis gelden, waarbij The worker waarschijnlijk wel de bekendste is. Wat echter aan vorige en dit op optreden opvalt, is dat de band niet in het verleden blijft hangen en alleen de nummers van weleer ten gehore brengt. Er worden nog steeds nieuwe nummers geschreven, en uiteraard maken die deel uit van de setlist. Dat dit door het publiek gewaardeerd wordt, is te merken aan de enthousiaste sfeer die in de zaal hangt, en dat van begin tot einde, niet alleen als de verplichte nummers voorbij komen.
Na een paar nummers wordt duidelijk: vanavond gaat weer precies in mijn verwachtingspatroon vallen: tijdloze en aanstekelijke muziek, gebracht door iemand die precies weet hoe hij een publiek moet bespelen en geconsumeerd door een enthousiaste zaal. Typerend voor optredens van John Watts a.k.a. Fischer Z…
