De in 1958 in Schotland geboren Derek Wiliam Dick geniet bij velen bekendheid als voormalig zanger van de neo-progressieve rockband Marillion. Sinds 1988 echter geniet hij bekendheid onder zijn eigen artiestennaam Fish. En vanavond staat hij in de Effenaar in Eindhoven, waar ik deze grootheid, die veelvuldig op het zelfde nivo geprezen wordt als artiesten als Peter Gabriel, eindelijk voor het eerst live ga zien!
Ondanks dat de show niet uitverkocht is, is het aansluiten in de rij wanneer de deuren opengaan: velen zijn op tijd naar de Eindhovense poptempel vertrokken om vooral een plekje vooraan te kunnen bemachtigen. Een blik om me heen laat toch zeker 1000 bezoekers vermoeden, en het gevolg is dat het groed druk maar niet op elkaar gepakt druk is. Een gevarieerd publiek van jong tot oud zorgt voor een sfeer die relaxed is, naast een spanning naar wat er komen gaat. Een gesprekje met een die-hard fan levert op dat dit al zeker haar 25e live optreden van Fish is. Toch wordt haar geduld nog even op de proef gesteld…
Het publiek is vanavond uitermate luistergierig, een verademing na een tegenovergestelde ervaring twee dagen geleden, waar aanwezig zijn belangrijker leek dan ook maar iedere aandacht voor de artiest te hebben. Door de rust in de zaal valt de kwaliteit van de band op. De solide basis in de vorm van de aangename stem van Arjen die zichzelf op gitaar danwel basgitaar begeleidt komt goed naar voren. De band die technisch op hoog niveau meespeelt. Toch begint na een tijdje op te vallen dat veel nummers het zelfde tempo hebben, wat een beetje begint te kriebelen is het gemis aan een sneller en steviger nummer. Als na een kleine drie kwartier het einde van de setlist bereikt is met een wat meer uptempo nummer, is dit helaas voor mij te laat in de setlist. Slecht en/of eentonig optreden? Nee, maar ik denk dat de muziek meer tot recht komt in een intiemere zaal van wat kleinere afmetingen. De dynamiek waar zo’n grote zaal eigenlijk om schreeuwt is gewoon niet het genre wat de band speelt.
Van die performer merk ik de eerste nummers bar weinig: met weinig gepraat komt het eerste gedeelte van de setlist langs. Uiteraard voornamelijk eigen werk, maar hij schuwt ook niet om wat Marillion nummers te vertolken in de vorm van o.a. Script for a Jester’s tear en He knows you know. Na een tijdje wordt mij ook duidelijk waar zijn kwaliteiten als performer liggen: het is niet zo dat er tussen ieder nummer een enorm verhaal langskomt, maar op gezette tijden is er ruimte voor een verhaaltje waarbij opvalt dat niet in de microfoon, maar tegen het publiek gesproken wordt. Deze boom van een vent komt met z’n Schotse accent heerlijk innemend maar vooral oprecht over. Serieuze verhalen worden subtiel met humor verweven, en na een paar van deze intermezzo’s ben ik om: wat een stem, wat een muziek, wat een innemendheid, wat een ‘ik sta hier om jullie te entertainen’ factor!
Na 15 nummers, waaronder een medley en een korte toegift van 2 nummers (waaronder nog een Marillion nummer: Freaks) zit de avond er helaas op. Een concertavond die ik voorlopig niet vergeet, en waarin ik veel respect voor deze sympathieke inmiddels 55-jarige zanger heb gekregen.
Voor een aantal fans is het echter toch niet genoeg, en deze wachten geduldig bij de backstage om een handtekening te krijgen of nog beter: samen op de foto te kunnen. Wat lang niet altijd vanzelfsprekend is dat dit gaat lukken. Maar vanavond wachten de fans niet tevergeefs en is er nog tijd voor die handtekening en die foto…
Setlist: Perfume river – Feast of consequences – Script for a Jester’s tear – Dark star – All loved up – What colour is God? – Blind to the beautiful – Mr. 1470 – He knows you know – Crucifix corner – The gathering – Thistle alley – Assassing / Credo / Tongues / Assassing / Fugazi / White feather – Freaks – Lucky
