Fish On Friday – Black Rain

Het was ergens in 2010. Een nieuwe progband dient zich aan: Fish On Friday. Afkomstig uit België. Ik heb veel met mooie bandnamen. Maar deze naam bleef hangen als groot liefhebber en consument van kibbeling, op vrijdag. En de zuiderburen hebben altijd al mijn sympathie.
Inmiddels zijn we tien jaar verder en weet ik beter, véél beter. Want Frank van Bogaert, componist, zanger, gitarist, toetsenist en oprichter, heeft zijn naam met deze band inmiddels gevestigd in de progrock scene. Frank verdient zijn brood als producent van muziek voor onder andere tv programma’s. Hobbymatig schnabbelde hij bij met het maken van muziek in new wave bands en elektronische muziek. En sinds 2010 dus ook met progrock.
Fish On Friday bestaat naast Frank Van Bogaert (toetsen, gitaar, zang) thans uit Marty Townsend (gitaar, mandoline), Nick Beggs (basgitaar, Chapman stick, zang) en Marcus Weymaere (drums, percussie). Daarnaast horen we Lula Beggs op vier nummers zingen en maakt Theo Travis op fluit, saxofoon en klarinet acte de présence op twee nummers. 
Black Rain is het vijfde album van onze zuiderbuur en opvolger van Quiet Life uit 2017. Het compilatie album An Inition niet meegerekend. Black Rain gaat over de zorg die de band heeft voor de veranderende wereld. Nummers gaan over ons milieu, vluchtelingen en wereldpolitiek. Maar ondanks het thema, de duistere albumhoes en de albumtitel werd ik erg blij van dit schijfje. Zelfs de overvloedige regen die je hoort is aangenaam.
Life In Towns is de opener en doet qua sfeer veel denken aan Blackfield. Je hoort dezelfde goed in het gehoor liggende melodieën en vloeiende zanglijnen. Het maakt het luisteren naar dit sfeervolle nummer zeer aangenaam. Dat Fish On Friday het vocaal goed voor elkaar heeft laat Murderous Highland Highway horen. Met dank aan de achtergrondzangeressen Chantal Kashala en Nina Babet. Met acht minuten is dit het langste nummer. Daardoor is er ruimte voor tempowisselingen en een enkele solo. Invloeden van The Alan Parsons Project maar ook Pink Floyd, Lifesigns en The Mute Gods zijn hoorbaar. Niet vreemd natuurlijk wanneer je Nick Beggs in de gelederen hebt. Tevens etaleert het de gave van Frank Van Bogaert om nummers te componeren die zowel proggy als poppy zijn. Een goed voorbeeld daarvan is ook het pakkende titelnummer Back Rain.
Een van mijn favoriete nummers is Letting Go Of You. Na een wat aarzelend begin worden alle registers geopend met onder meer leadzang van Lula Beggs, de dochter van Nick. We hoorden haar al op het vorige album, maar haar rol op dit album is groter. En terecht want ze heeft een prachtige stem. Naast Lula Beggs en genoemde achtergrondzangeressen drukt ook Theo Travis hier zijn stempel met zijn herkenbare spel op saxofoon en klarinet. Conclusie: bijna zeven minuten kippenvel. Maar ook We’ve Come Undone tilt Lula Beggs samen met de zang van Frank Van Bogaert op een hoger plan. De zanglijnen en melodieën zijn een streling voor het oor. Een van de meest pakkende en poppy nummers is We Choose To Be Happy. De titel zegt al voldoende over de sfeer van dit nummer.
Het prachtige Diamonds vertoont sterke overeenkomsten met We’ve Come Undone. Het is een waardig besluit van het beste album van Fish On Friday tot nu toe. Daarmee spreek ik gelijk de hoop en verwachting uit dat Frank van Bogaert de liefhebber in de toekomst nog vaak blij zal maken.