Fish – Weltschmerz

Fish is onlosmakelijk verbonden met de band Marillion hoewel hij ‘slechts’ zeven jaar heeft gezongen bij Marillion. In die jaren hebben zowel de band als Fish zichzelf onsterfelijk gemaakt. In 1988 besloot Fish solo te gaan en bracht sindsdien tien albums en een EP uit. Met zijn laatste en elfde album Weltschmerz dat uitkomt, sluit hij zijn carrière af.  In 2015 was dit voor hem al duidelijk, zoals je ook in het interview dat ik met hem had eerder dit jaar kunt lezen.
Weltschmerz is een dubbelalbum waarvoor Fish wederom samenwerkte met Steve Vantsis en Robin Boult. Daarnaast maakte hij dankbaar gebruik van John Mitchell, Doris Brendel, Craig Blundell, Liam Holmes en Foss Paterson. Van de tien composities op het album zijn er reeds twee al op de EP A Parley With Angels uit 2018 verschenen. Het aangrijpende Little Man What Now? en Man With A Stick. Man With A Stick werd een soort hit, uitgeroepen tot beste single van 2019, en ademt ergens meteen ook de sfeer van het album weer. De compositie werd geschreven door Fish na het overlijden van zijn vader en maakt de luisteraar bewust van het feit dat het leven eindig is. Man With A Stick staat qua sfeer niet geheel los van het donkere karakter dat het album in zich heeft. De afzonderlijke composities staan allemaal op zichzelf maar zijn vrij donker van aard. Little Man What Now? is een prachtige compositie met een zwaar emotionele lading. De poëet Fish zet hier een compositie die bol staat van gevoel en in alle rust kun je het ervaren als een film die zich in je hoofd nestelt. David Jackson weet daarin met zijn ingetogen saxspel de snaar perfect te raken. De sfeer die neergezet wordt start met een mellow-jazz stuk muziek. Halverwege is het stemgeluid van Fish even scherp terwijl het muzikale palet richting een wat meer bluesy karakter verschuift. Uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat de atmosfeer die Fish neerzet hier en op het hele album ervoor zorgt dat je jezelf verliest in de muziek.
Een ander mooi voorbeeld hiervan is het ronduit prachtige Garden Of Remembrance. Ik krijg sterk het gevoel dat juist dit laatste album van Fish ook een soort afsluiting is van zijn roemrijke carrière. Met titels als Grace Of God, This Party’s Over en Garden Of Remembrance lijkt hij te reflecteren op zijn geschiedenis en de vergankelijk van de mens zelf. Garden Of Remembrance is zo neergezet dat je adembenemend gekluisterd blijft luisteren naar het verhaal. Met je oren hangend aan de lippen van deze sympathieke zanger.
Weltscherz luistert als een muzikale poëziebundel waarin de Schotse ‘roots’ van de zanger geregeld en subtiel naar voren komen. In This Party’s Over is dit het geval, maar zeker ook in Wallking On Eggshells. Wederom een muzikaal verhaal. Maar misschien nog wel het meest in C Song (The Trondheim Waltz) waarin een vleug Schotse folklore de boventoon voert. Je krijgt spontaan visioenen van een donker café waarin de rook tegen het plafond drukt en de lucht van stout en whisky je neusgaten vult terwijl de minstreel Fish in een hoek met zijn klanken de rook en lucht doet vibreren op een prettige manier.
In titelnummer Weltschmerz houdt Fish de wereld een spiegel voor waarin klimaatverandering, -doelen en corrupte politici de hoofdrol spelen. Onder meer in Weltschmerz komt duidelijk naar voren hoe Fish in staat is om alledaagse verwikkelingen neer te zetten in een fraaie muzikale vertaling. Een mondiaal onderwerp dat ook in Rose Of Damascus centraal staat. Hier gaat het over de situatie in Syrië die voor velen schrijnend is. In ruim een kwartier neemt Fish je mee naar dit land in het Midden-Oosten. Gitaar en zang zijn in het begin voldoende om de sfeer te bepalen. Langzamerhand zwelt de muziek aan door het gebruik van orkestrale noten die de lont lijken te zijn voor een meer krachtiger vervolg. Muzikaal is er genoeg variatie en juist die orkestrale ondersteuning geeft het geheel een extra gevoelig accent mee. De gitaarsolo in de tweede helft past geheel in het sfeerbeeld. Een compositie waarbij de moeder van Fish zich waande in een heuse soundtrack van een korte film.
Weltschmerz is een mooie afsluiting van de muzikale carrière. Verwacht geen bijzondere uitspattingen, want het dubbelalbum kent een vrij gelijkmatig karakter. Het is wel een mooie muzikale bloemlezing van de poëzie van deze schrijver. En er zijn genoeg pareltjes te vinden op Weltschmerz waarbij Garden Of Remembrance voor mij met kop en schouders schittert in de herfstzon.