Fit For A King is toe aan het zesde album The Path. Naar eigen zeggen is The Path een uitweg vanuit donkere tijden die de band de afgelopen periode heeft doorgemaakt. Nu zitten we allemaal met een pandemie in onze maag, dus ik mag hopen dat The Path meerdere mensen de weg uit zal wijzen. The Path is het vervolg op Dark Skies dat in 2018 werd uitgebracht en het nodige succes met zich meebracht. Nu is Fit For A King een vis in de metalcorevijver en de vraag is dan natuurlijk of zij het verschil kunnen maken ten opzichte van alle andere metalcoregiganten.
Met The Face Of Hate en Breaking The Mirror laat Fit For A King horen dat ze een aardig potje metalcore kunnen schrijven. Het tempo is prettig, er is een mooie afwisseling tussen de grunts en de clean vocals en kent aantrekkelijke refreinen. Met de breakdown in Breaking The Mirror zijn alle ingrediënten van prettige metalcore aanwezig. Verderop het album laat de band horen in Locked In My Head en Louder Voice dat het geen toevalstreffers zijn. Niets mis mee, maar allemaal nog netjes binnen de lijntjes. Het blijken opwarmertjes te zijn voor de overige composities op het album.
In Annihilation laat Fit For A King de remmen los en laten ze horen dat een goede compositie een dijk van een groove in zich heeft. Titelnummer The Path zet dit voort en de groove wordt gekenmerkt door een dijk van een riff die het geheel de diepte in neemt. De refreinen hier doen denken aan het betere werk van Parkway Drive. Aantrekkelijk, aanstekelijk en krachtig.
In Prophet trekken ze het geheel wat verder uit elkaar en is er een heerlijk contrast tussen de clean vocals en de meer stevige stukken en breekt een dijk van een breakdown alle barrières weg die er nog mochten staan. Barrières die compleet vernield worden met Stockholm. Een compositie waarin de drums diepte-explosies lijken te veroorzaken. Het was al verwonderlijk dat de drumvellen nog heel waren na God Of Fire. Gesierd door techno-elementen voegt Fit For A King hier aan de metalcore de nodige industriële elementen toe. Als zware mokerslagen worden de drumvellen gegeseld en dat resulteert in een compositie die diep in je doordringt, je vastgrijpt en niet meer los laat.
Aan het eind van het album gaat Fit For A King even terug naar de ‘gewone’ metalcore, maar dan wel metalcore waarin de riffs een geweldige groove neerzetten. Er is een sterk spanningsveld aanwezig en uiteindelijk kan ik alleen maar concluderen dat The Path een heerlijk album is waarbij je als metalcorefan je vingers af kunt likken. Je krijgt het allemaal voorgeschoteld in een meergangendiner. Enerzijds de toegankelijke en aantrekkelijk metalcore, maar anderzijds beukt de band je omver met dikke breakdowns en stevige groovy gitaarriffs die je vullingen in je kiezen kietelen.
Met dit zesde album laat Fit For A King horen dat ze de energie van een roedel jonge wolven in zich heeft en hebben ze mij wel de weg gewezen.