En het is een aftrap waarbij de aanval meteen richting het doel gaat, want Oh What The Future Holds laat een deathcoreband horen die wel weet waar Abraham de mosterd haalt. In eerste instantie had ik het idee dat de band ten aanzien van See Of Tragic Beasts wat rustiger aan was gaan doen, maar dat bleek schijn, want iedere luisterbeurt bleek dat ook dit nieuwe album in alles is wat je van Fit For An Autopsy mag verwachten.
Het titelnummer trapt het album af. Een bijzondere compositie die ergens zit tussen een volwaardige compositie als een extended intro met zwaar geschut om je warm te maken voor Pandora. En daar gaat het gas op de welbekende plank. In een uptemposetting gaat de band voortvarend van start waarbij het drumwerk zowel stuwend als opzwepend is. Je zou binnen Pandora wat elementen van het geluid van Slipknot kunnen herkennen, maar dit is toch deathcore zoals je het graag hoort met dikke grunts en een muur van muziek. Heel even is er een pas op de plaats om na een vette breakdown een groove neer te zetten om je vingers bij af te likken. Een blauwdruk die de band in Savages eveneens gebruikt om je te overtuigen. Dit grooved, kreunt en steunt aan alle kanten en met de kleine versnellingen erin zeker de goede kant op. Ook hier maakt FFAA gebruik van een breakdown om het contrast stevig aan te dikken.
Al eerder heb ik geschreven over het voortreffelijke drumwerk waar FFAA gebruik van maakt. In Far From Heaven wordt dit in een soort tribaljasje gestoken als intro. Voor de rest is Savages enorm vet aangezet en zorgt een gevarieerd aanbod in de compositie dat dit één van de favorieten is geworden op het album. Ergens ligt er in de zang wat van Gojira verscholen maar voor de rest is het een mooie optelsom geworden van ingrediënten waarbij riff + drum gelijk staat aan groove met een hoofdletter. Een andere compositie die zeker aanspreekt is de single Two Towers. Het geluid is in het begin vrij toegankelijk en vervolgt hiermee de toegankelijkheid van In Shadows. Maar al gauw verdwijnt de ‘sereniteit’ als sneeuw voor de zon en klinkt er een machtig geluid. In het refrein krijg je de terugkerende riff die je meeneemt en niet meer los laat. Daarbij is er hier ook een variëteit aan stijl, emotie en ritme dat je de adem ontneemt.
Dat een tribalinvloed aardig aanspreekt, blijkt uit het feit dat FFAA in A Higher Level Of Hate ook gebruik maakt van deze stijl. De spanning wordt hierdoor aardig opgevoerd en geeft een veelbelovend gevoel waarbij je zeker niet teleurgesteld wordt. Het algehele karakter van deze compositie is zwaar en krachtig, maar de melodie zorgt ervoor dat het meer is dan gewoon wat spelen en grunten. Hier gaat het dieper. Was A Higher Level Of Hate vooral gevoelsmatig machtig, in Collateral Damage wordt het tempo weer eens lekker omhoog geschroefd en is het onmogelijk om je lijf, hoofd en ledematen stil te houden. Dat blijft zo door gaan en met de onregelmatigheden in Conditional Healing zit je gevangen in het web. Gevangen doch ontspannend is het genieten van een vette portie deathcore waarin Fit For An Autopsy gespecialiseerd in is. Het is krachtig en opzwepend en maakt van dit album een heuse traktatie.
En dan is het erg leuk wanneer de band in het slotstuk The Man That I Was Not compleet out-of-the-box verder gaat. Hier ligt de emotie meer aan het oppervlak en krijgen diverse stijlen volledig carte-blanche om op een bijzondere manier te laten horen dat Fit For An Autopsy meer is dan recht-toe-recht-aanmetal.
Ik moest heel even wennen aan dit nieuwe album van Fit For An Autopys, maar had er alle vertrouwen in dat het allemaal goed zou komen. En dat heeft de band zeker waar gemaakt op deze nieuwe schijf. Ze weten als geen ander hoe je deathcore kunt verkopen. Gevarieerd, machtig en sterk en vooral met veel overtuiging en brute overredingskracht.