Op zaterdagavond verandert Nijmegen in een waar walhalla voor liefhebbers van zware muziekstijlen. De Amerikaanse grootmeesters van Fit For An Autopsy staan op het podium van een druk Doornroosje om hun nieuwste album The Nothing That Is te presenteren. Dit zevende album markeert een verdere evolutie naar een meer progressieve stijl binnen het deathcoregenre, waarmee de band internationaal steeds meer erkenning verwerft. Voor deze tournee worden ze vergezeld door een indrukwekkende line-up van drie andere bands: Heriot, Darkest Hour en Sylosis.
Het Britse Heriot krijgt slechts een half uur om hun metalcore over te brengen op een hongerig Doornroosje. Met hun eerste langspeler onder de arm, weten de heren en frontvrouw indruk te maken. Dit komt mede doordat de band verre van conventioneel is en een soort doom-core speelt. De metalcore is volop aanwezig, maar wordt voortdurend afgewisseld met duistere, passages, waarbij zangeres Debbie niet bang is haar stem krachtig in te zetten. Het fundament in deze muziek is de oorverdovende bas, die wordt gecombineerd met helse schreeuwen. Deze klinken goed, maar voelen na verloop van tijd erg monotoon aan. Gelukkig zorgen de backing vocals van bassist Jake voor wat aangename afwisseling. Dat Debbie niet schroomt om in de rustige stukken clean te zingen helpt mee aan de veelzijdigheid van hetgeen Heriot ten gehore brengt.
At The Fortress Gate en Mourn van de laatste plaat klinken erg fris en kennen een sterke uitvoering. De beukende riffs zorgen voor de eerste moshpit van de avond en de Britten zijn tevreden met de respons van het publiek. Ik hoor links en rechts ook direct mensen hun enthousiasme uiten over dit nieuwe gezelschap. Heriot weet te overtuigen in Doornroosje en dat ik er niks aan vond is dan ook vooral mijn eigen probleem en smaakgebrek.
Na een snelle ombouw is het tijd voor de oudgediende metalcore-helden van Darkest Hour. De band bestaat al sinds 1995 en stond aan de wieg van de tweede metalcore golf in Amerika, samen met bands als Unearth en Killswitch Engage. Erg jammer dat deze heren nooit echt zijn doorgebroken en het dus ook moeten doen met dertig minuten speeltijd. Ook Darkest Hour bracht dit jaar een nieuwe plaat uit en vangt aan met het titelnummer Perpetual Terminal. De toehoorder wordt getrakteerd op de melodische riffs van Mike en Nico, die zowel opzichzelfstaand geweldig gitaarwerk etaleren, maar vooral gecombineerd goed uit de verf komen.
De instrumentaties leunen op en zijn geïnspireerd door bands als At The Gates, maar voelen toch eigenzinnig aan. Van imitatie geen sprake. Instrumentaal weet de band te overtuigen, maar de oude rot achter de microfoon klinkt eveneens energiek en rauw. Nieuwe nummers als Amor Fati bevatten ook schone zang en dat gaat John ook goed af. Darkest Hour levert een professionele en strakke set af. Van magnum opus Undoing Ruin krijgen we het krachtige With A Thousand Words To Say But One, terwijl afsluiter Goddess Of War, Give Me Something To Die For een echte oorwurm en meezinger blijkt. Een prima einde van een veel te korte set, want dit smaakt naar meer dan slechts zeven nummers.
Sylosis krijgt gelukkig meer tijd om zichzelf in de kijker te spelen van deze volle zaal. Bandleider Josh Middleton heeft Architects definitief verlaten en is weer volledig gefocust op zijn eigen band Sylosis. Daar mogen we allemaal maar al te blij mee zijn, want waar Josh bij Architects verplichte popdeuntjes moest spelen, kan hij hier zijn volledige potentieel benutten. Daarnaast vervult hij sinds een jaar of vijftien ook de plek achter de microfoon, terwijl hij dit combineert met de leadpartijen.
De Britten mengen veel stijlen, zo horen we tijdens Conclusion Of An Age metalcore-invloeden, terwijl de nieuwe nummers als The Path juist veel groove en thrash bevatten. Het resultaat is een gevarieerd en fris optreden dat bol staat van de headbangmomenten en moddervette riffs. Sylosis heeft meerdere moshpits en laat de aanwezigen meermaals dansen op de melodische, groovende instrumentaties, inclusief vlijmscherpe solo’s. Het plezier spat van de gezichten af van zowel publiek als band en deze weten elkaar veelvuldig te vinden. Met zes platen op zak, staat het recente A Sign of Things to Come toch echt centraal tijdens het slotspektakel. Achtereenvolgend krijgen we Poison For The Lost, de titletrack en Deadwood te horen van die plaat. De vier heren zijn allen kundige muzikanten en laten zien waarom ze zo in populariteit gestegen zijn. Dat wordt een shirtje scoren.
Uiteindelijk is het om tien uur rond de tijd voor de terechte headliner Fit For An Autopsy. Het gezelschap uit Amerika is zoals gezegd alweer toe aan hun zevende langspeler en dit is misschien wel de beste tot nu toe. Hierin worden nieuwe dimensies verkend die zich niet louter laten binden aan het deathcore-genre. Dit is een logische voortzetting op het voorgaande Oh What The Future Holds. Geen wonder dat de setlist vandaag vol staat met nummers van deze twee platen. Zo vangen we aan met het krachtige Lower Purpose, die zijn vervolg vindt in het nog stevigere A Higher Level Of Hate. Vocalist Joe heeft een vermorzelende articulatie en weet met zijn stem de luisteraars omver te walsen. De lage, doch verstaanbare vocalen werken sterk in op de nekspieren van de aanwezigen. Een moshpit kan dan ook niet lang uitblijven. De klassieker Black Mammoth staat vandaag vroeg gepland, maar dat vindt het publiek niet erg, want de participatie is vandaag hoog.
De experimentele instrumentaties worden opgezocht tijdens Savior Of None/Ashes Of All die zich weet los te breken van de standaard deathcore-structuur. Fit For An Autopsy is ook één van die bands in het genre, die zich sinds kort onderscheidt door gebruik te maken van clean vocals, waardoor het contrast en de variatie te allen tijde hoog blijft. De instrumentaties zijn van dusdanig hoge kwaliteit dat er iedere keer weer wat nieuws te ontdekken valt en een show van deze band daardoor nooit verveelt. Ondanks dat het heftige muziek is, zijn de nummers goed te volgen, zijn de instrumenten goed te onderscheiden en hebben de Amerikanen een aantal absolute meezingers om de stembanden mee te smeren. Drie voorbeelden komen allen aan het einde aan bod en zijn allen afkomstig van het voorgaande album. Zo wordt de band vocaal ondersteund door het publiek bij Pandora, Far From Heaven en het afsluitende Two Towers. Waar twee jaar geleden de Helling vol stond, is het nu in capaciteit verdubbeld bij Doornroosje. De perfecte weerspiegeling van de groei die deze heren door maken.
Deze zaterdagavond markeert niet alleen een triomf voor Fit For An Autopsy, maar ook voor de diversiteit en vitaliteit van de moderne metalscene. Van de opkomende dreiging van Heriot tot de ervaren kracht van Darkest Hour en de veelzijdigheid van Sylosis, dit is een avond om niet snel te vergeten.