Met het album Absolute Hope Absolute Hell en de toetreding van Joe Badolato als zanger, heeft Fit For An Autopsy zich meer weten te onderscheiden van het kaf. Gitarist/producer/oprichter/componist Will Putney onderschrijft dit en geeft aan dat de band sindsdien het eigen pad heeft geëffend. Een pad dat met The Great Collapse verder werd vormgegeven.
Met The Sea Of Tragic Beasts gaan de zes leden van de band verder op deze weg, maar er moet gezegd worden dat het geluid in het algemeen sterker en stoerder klinkt dan zijn voorgangers. En daarbij weet Fit For An Autopsy sterke melodieën te vermengen met het deathcore/-metalgeluid. Vanaf het titelnummer The Sea Of Tragic Beasts is dat duidelijk. Het is een ontzettend sterke start waarin een pakkend ritme en een subtiel gitaargeluid je bij de strot grijpt om je voorlopig viereneenhalve minuut later pas rustig los te laten. Vanuit een fiks geluid neemt de kracht steeds maar toe en neemt daarbij het tempo mee. Het refrein past in een versnelling en de clean vocals, in samenspel met de grunts van Joe, als een handschoen. Een vette breakdown maakt het daarbij helemaal af. No Man Without Fear begint daarna wat relatief rustig, maar ook deze compositie mondt uit in een krachtexplosie en gaat als een wals over je heen. Het gitaardrietal Patrick Sheridan, Timothy Howley en Will Putney vuren met precisie hun trioriffs op je af en Joe verplettert je daarna met zijn gruntstrot. In de ultrabreakdown is ook het aandeel van bassist Peter Spinazola onmisbaar en klinkt het drumwerk van Josean Orta gedreven en opzwepend. Producer Will Putney heeft daar zeker goed werk verricht door het drumgeluid goed aanwezig naar voren te zetten. Zeker omdat de overige vier muzikanten wel een stootje en tegenwicht kunnen hebben. In Shepherd weet Josean zich goed te weren en weet hij met de nodige tempowisselingen en strak drumwerk te overtuigen. Qua zang laat Joe horen dat hij meer kan dan grunten en liggen screams en grunts netjes naast elkaar terwijl de gitaardeken erover wordt uitgegoten. Zwaargewicht Unloved laat drummer Joe zeker ook schitteren. Zwaar en log sleept de compositie zich in positieve zin voor. Daarbij is het een mooie voortzetting van het karakter dat Mirrors in zich heeft. Maar Mirrors is veel meer dan een standaard deathcorecompositie. Er wordt wat af gespeeld met ritmes en sfeer in deze compositie die tekstueel de menselijke geest fraai weergeeft wanneer deze gereflecteerd wordt. Een aantal metalzijstapjes worden verkend en dat heeft geresulteerd in een bijzonder gevarieerd stuk muziek. Meeslepend is ook de afsluiter Napalm Dreams waarin de ware speelkunst van het zestal netjes neergezet is.
Terug naar de wat zwaardere composities kom je al snel uit bij Your Pain Is Mine. Your Pain Is Mine is deathcore zoals deze gespeeld dient te worden en Fit For An Autopsy weet die bruutheid mooi te combineren met een sterke melodielijn. Logisch vervolg hierop is Mourn. Bruut, medogenloos en melodieus neemt Fit For An Autopsy je hier mee in deathcoreland. Het is niet heel snel maar kent wel de nodige versnellingen en zelfs wat onregelmatigheden die ritmisch erg aanspreken. Ergens heeft het iets weg van het geluid van Gojira. De breakdown halverwege is genadeloos en daar zet Fit For An Autopsy zich sterk mee op de kaart. En dat weten ze nog even voort te zetten met een megariff in Warfare om met Birds Of Prey nog even alle geliefde elementen uit het geluid van de band op een rij te zetten.
The Sea Of Tragic Beasts is een geweldig album en klinkt voor mij nog meer ontwikkeld dan The Great Collapse. Het titelnummer en Mourn behoren tot het beste wat ik dit jaar heb mogen horen. Neem daarbij ook nog eens het feit dat Fit For An Autopsy echt ergens over zingt en je hebt een volwassen band die én wat te vertellen heeft én de bruutheid en kracht weet om te zetten in aantrekkelijke composities. Volgend jaar staat de band met de vrienden van Thy Art Is Murder en Carnifex in 013. Een evenement dat hoog op je lijstje moet staan. Voorlopig kunnen we ons geduld op de proef stellen met dit uitstekende product.