Five Finger Death Punch – And Justice For None

Na het debacle vorig jaar in 013 had ik persoonlijk niet verwacht dat Five Finger Death Punch nog met een nieuw album zou komen mét Ivan Moody. De zoetmaker eind vorig jaar A Decade Of Destruction, met de single Trouble waarmee de band niet echt een deuk in een pakje boter kon krijgen, gooide daarbij wat olie op het vuur. Maar toch, ergens onverwachts, lag half mei And Justice For None in de schappen en is in vele landen in de top tien van de charts terechtgekomen.
En terecht, want And Justice For None is een album dat in de beste traditie van Five Finger Death Punch is geschreven. Dat betekent radiovriendelijke, bijna zoetsappige composities die het goed op reguliere radiostations (mits ze het predicaat ‘metal’ niet bij voorbaat uitsluiten).
Blue On Black is zo’n compositie die volgens het boekje aangeboden wordt. Een akoestisch couplet krijgt zijn vervolg in een meer krachtig refrein en het geheel wordt aangevuld met een fijne gitaarsolo en een bluesyaccentje. Maar ook het door zang en piano gevulde intro van I Refuse zou het goed kunnen doen. De tekst is vrij eenvoudig van aard en kent wel veel herhaling. Het gebruik van de Spaanse gitaar geeft het geheel wat extra schoonheid mee. Verderop is de melodiekraker When The Seasons Change goed voor een emotionele lading en is de bewerking van Gone Away van The Offspring zeer netjes en gladjes uitgevoerd.
Gladjes is het sowieso en daar zou producer Kevin Churko ook wel eens mede-verantwoordelijk voor kunnen zijn. Met Ozzy Osbourne en Disturbed op zijn cv weet Churko wel hoe een album goed en ‘smooth’ kan klinken. Dat vertaalt zich ook in de meer American Rockcomposities. Met de eerste single Sham-Pain maakte we hier al kennis mee. Het couplet heeft een wat rappendkarakter en het refrein loopt als een trein. Een melodie die meteen blijft hangen. Lekker rockend vinden we Five Finger Death Punch ook in het alledaagse en licht techno Bloody om vervolgens het album af te sluiten met Will The Sun Ever Rise dat me doet denken aan Nickelback.
Wat overblijft zijn de echte stevige groovende opzwepende composities waarmee Five Finger Death Punch menig publiek uitzinning kan krijgen.
Met Fake trappen ze af op een heerlijk opzwepende manier. Van het begin tot het einde is het pompend en groovend en de herhaaldelijke mother*ckers ‘bekken’ goed. Met Top Of The World gaat het gewoon sterk verder. Qua opbouw is de compositie lekker voorspelbaar en bevat het een sterke vibe. Het tempo is precies goed en de ritmesectie is goed strak neergezet. In het opzwepende Fire In The Hole maakt Five Finger Death Punch in de basis een klein uitstapje naar de piratemetal waarbij een stevige riff bezit gehakt maakt van iedere eventuele kritiek aan het adres van de band. Het is echter vooral de ritmesectie van Chris Kael en Jeremy Spencer die als een pneumatische iedere rock verbrijzeld in It Doesn’t Matter. Een compositie die ongetwijfeld live voor de nodige beroering kan gaan zorgen. Eenzelfde gevoel houd ik over aan Rock Bottom dat vooral drumtechnisch heel opzwepend is.
Kenmerkend voor het album is Stuck In My Ways. Dit is niet omdat het de sound van Five Finger Death Punch nu precies weergeeft zoals in Fake, het is ook niet omdat het publieksvriendelijk klinkt zoals When The Seasons Change. Het is gewoon omdat de titel Stuck In My Ways voor mij representatief is met een kleine wijziging. Hoe je het namelijk ook wendt of keert. And Justice For None is een album that’s get Stuck In My Head en dat is toch het voornaamste en tevens het mooiste van het album.