Five Finger Death Punch -F8

Five Finger Death Punch heeft wat turbulente jaren achter de rug, maar wist in 2018 met het album And Justice For None al overtuigend uit de hoek te komen en liet zien waarom ze tot de top van de rockscene behoren. Uitgaande van het aantal streams op de diverse sociale platforms, het aantal chartnoteringen en het aantal verkochte albums since het debuut The Way Of The Fist in 2007. Het nieuwe en achtste album F8 van de band gaat daar geen verandering in brengen, want het nieuwe album sluit mooi aan op And Justice For None en geeft de fans precies wat ze willen horen.
Ook F8, met bijna een uur muziek, is in drie stukken te delen. Waar Five Finger Death Punch goed in is, is namelijk het feit dat ze heel slim van twee (of drie) walletjes weten te eten door een precaire balans tussen de rock- de metal- en de emocomposities te bewaren.
Single Inside Out is niet voor niets naar voren geschoven. Het is een zeer representatief stuk muziek waarmee de band zorgt dat ze zich in de kijker spleen door een compositie neer te zetten waar menig radiostation van smult en waardoor FFDP een groot publiek weet te strikken voor hun sound. Het komt na het intro F8 waarin een cello mag starten maar waar de spanning en kracht steeds meer toeneemt tot het overgaat in Inside Out. Het klinkt gelikt in de refreinen maar ook de coupletten, hoewel wat sterker aangezet, spreken meteen aan. De tweede single Full Circle is een mooi vervolg hierop. Het heeft eenzelfde opbouw als Inside Out, grooved misschien wat meer en het ritme zweept net wat meer op. Living In A Dream lijkt een beetje op een open brief naar alle machthebbers in de wereld die wat meer oog moeten hebben voor de inwoners in het land. Een rustige compositie die op de een of andere manier zeer aanspreekt en binnen de vrij gelijke tred in de muziek wel gesierd wordt door een lekker stuk gitaarspel. Ondertussen is de muziek misschien heel gelikt (mede door producer Kevin Churko), de teksten zijn over het algemeen minder positief gestemd en gaan veelal over persoonlijke strubbelingen die jij en ik meemaken. “I’m a little bit off today” in A Little Bit Off is daar weer een mooi voorbeeld van. Een compositie die voor mij een soort rockversie van Ed Sheeran is. De stadionrock krijgt weer meer vorm in To Be Alone dat vol en stevig van start gaat en licht wisselt door een soort hiphop/rapmelodie in te voegen. Ook hier is het refrein verre van opbeurend met How Does It Feel To Be Alone en dat allemaal in een vrij opgewekt ritme. Ondertussen blijkt wel dat FFDP met F8 de juiste snaren weet te raken. Leave It All Behind en Mother May I (Tic Toc) doen daarmee nog een fikse duit in het zakje. In de laatste compositie is het ritme licht afwijkend wat de diversiteit zeker ten goede komt, maar daar tussendoor ligt er een mooie groove die uitmondt in het vertrouwde geluid in het refrein.
De tweede kant van FFDP is de kant die de metalheads onder ons zeker meer kunnen waarderen. En er staan een stuk of vijf van deze krachtige ritmeexplosies op het album. Bottom Of The Top wordt gekenmerkt door een droge strakke riff en een krachtige vibe die qua gevoel / zang doet denken aan het geluid van een band als Public Enemy. Agressief en energiek komt het op je af. This Is War is daarna wel de overtreffende trap. Deze composities zweept op, heeft een adrenalineverhogend effect en vooral het samenspel van drum en gitaar tilt het geheel naar een hoger niveau. De ritmesectie krijgt in Scar Tissue wat meer aandacht en vooral het basgeluid is netjes op de juiste momenten naar voren gehaald. This Is War kent echter toch meer zijn gelijk in Making Monsters. Ook hier is het het drumspel dat tot de verbeelding spreekt. Enerzijds een echt metalnummer, anderzijds ligt er ook een soort Lordirockneveltje overheen. En wanneer het nog niet genoeg is, word je aan het eind getrakteerd op een Death Punch Therapy die niet door een zorgverzekering wordt gedekt, maar wel de genadeslag zou kunnen zijn om je therapie met succes af te ronden.
Daarvoor kun je echter al met milde hand van al je angsten/fobieën/verdriet af worden geholpen met de tanentrekkende composities Darkness Settles In waarin de akoestische gitaar aangevuld wordt met strijkinstrumenten en de gevoelige teksten door Ivan Moody met een helder en warm stemgeluid worden gezongen. Hier is nog hoop, terwijl Brighter Side Of Grey meer geschreven lijkt te zijn voor de momenten dat je definitief afscheid moet nemen van dierbare personen. Een gezongen afscheidsbrief met een zware emotionele lading. Je moet er van houden, maar het is wel heel sterk neergezet.
Ik kan niet anders concluderen dat Five Finger Death Punch het hem zeer zeker flikt met F8. Met de tweedeling in de muziek bestaat er altijd een kans dat ze door het rock én door het metalpubliek verguisd worden, maar het tegendeel is altijd waar. Ze weten te grooven en te beuken maar zijn altijd in staat om deze kracht ook om te zetten in radiovriendelijke / publieksvriendelijke melodieën en de twee emocomposities op het album zijn daarnaast ook nog eens enorm mooi. Goed album dus.