Het is vaak catchy als de neten, Foo Fighters-catchy zelfs. In alle tracks is echter het Hammondorgel erg prominent, waardoor ook de link met Deep Purple en Uriah Heep nooit ver weg is. Luister maar eens naar het titelnummer. Vaak gaat het ook in de richting van de modernere heavy bluesrock, zoals recentelijk nog Monster Truck. “No Surrender” is in de verte een boogie, maar wel moddervet uitgevoerd. “Stanced” is dan weer veel meer alternatieve rock, inclusief Dave Grohlachtige schreeuwzang.
De riffs zijn vaak rechttoe-rechtaan Foo Fighters achtige riffs, zanger Renato heeft een stemgeluid dat soms grungy is, soms meer traditioneel hardrock. Hij klinkt echter nergens gladjes. Ook de productie is lekker in your face gehouden, waardoor de songs, vooral vlotte beukers met een hoog meebrulgehalte, toch hun bite behouden. De twee gitaristen strooien met fijne bluesy solo’s en zo is het plaatje compleet.
Flayed slaagt er steeds weer in een fijne combinatie van classic rock, alternatieve rock en heavy bluesrock te maken, in wisselende gradaties van elk, maar steeds heel lekker. Na een kleine drie kwartier blijken de negen tracks echt voorbijgevlogen. Modern catchy en ouderwets lekker gaat prima samen, zo laat Flayed horen.
Flayed website