Vanochtend werd bekend gemaakt dat Flogging Molly deze zomer op het Bospop Festival staat in Weert. Tel daarbij op dat Flogging Molly eind 2018 ook nog in 013 heeft gestaan dan is het niet verwonderlijk dat de zaal vandaag in het Klokgebouw in Eindhoven niet uitverkocht is. Dat de band erg populair is in Nederland blijkt dat ze ondanks de overkill van Flogging Molly in Nederland de zaal nog voor 3/4 weten te vullen. Populair bij een erg divers publiek mag je wel zeggen. Vooraan staan de die- hard fans tussen de 25-50 jaar maar achterin kom ik op weg naar het toilet een vader tegen met zijn zoon die ik niet ouder schat dan 10 jaar. Goede opvoeding begint jong. Kortom een avond vol Ierse punk rock voor het hele gezin.
Voor aanvang van het concert is het logistiek wat rommelig met parkeren. De parkeergarage voor de deur laat veel meer auto’s binnen dan de maximale capaciteit toelaat. De uitstroom van auto’s die de garage weer moeten verlaten verloopt verre van soepel want er moet nog wel betaald worden om buiten te komen. Een lange rij is het gevolg en een deel van het publiek mist daardoor de aftrap van Flogging Molly. Het voorprogramma heb ik mede door deze opstopping aan me voorbij laten gaan.
Klokslag negen uur komt de band het podium opgelopen als de laatste tonen van Baba O Riley van The Who nog naklinken.
Flogging Molly de 7 koppige band met hun basis in Los Angeles (USA) beginnen vandaag aan hun derde optreden van deze “life is good ” tour met (No more) Paddy’s Lament, gevolgd door the hand of John L. Sullivan. Lekkere opwarmers voor een van mijn favorieten Drunken Lullabies. Bij dit nummer gaat het gaspedaal in, de lichtshow op standje zon en vliegen zoals het hoort bij Flogging Molly de bekers bier in het rond. Het in eerste instantie nog wat afwachtende publiek veranderd in een kolkende dansende massa en de beer is los. Die dansende massa wordt tegen het midden van het optreden enigszins afgeremd door wat rustigere folk nummers waarbij de vrouw van Dave, Bridget Regan de viool inruilt voor de fluit. Voor een aantal anekdotes van zanger Dave King is dan ook ruimte. Dave is een man die zichtbaar van het leven geniet en straalt dat ook uit. Zo verteld hij dat dit mede komt door zijn moeder die nog niet zo lang geleden op 93 jarige leeftijd is overleden. Zij is de basis van het genieten verteld de frontman omdat ze op haar sterfbed hem opgedragen heeft om te genieten van het leven omdat zij dit ook met volle teugen heeft gedaan. Aan het einde van het nummer life is good (wat een ode is aan zijn moeder) vraagt hij het publiek om te proosten op zijn moeder. Uiteraard geeft het publiek massaal gehoor aan deze vraag en heft de bekers boven het hoofd. Daarna gaat de versnelling weer omhoog en is er ruimte voor drummer George Schwindt en gitarist Dennis Casey om hun solo’s over het publiek te storten. Als de rest van de band even het podium verlaat gooit Dave nog wat blikjes bier in het dorstige publiek. De zanger zoekt sowieso de hele avond veel contact met het publiek. Hij bedankt 2 dames uit de Oekraïne voor het bezoeken van deze show, maakt een geintje over 2 kleine mannen voor het podium omdat ze oordoppen in hebben en hij laat ons kennis maken met de volgende generatie als hij een meisje het podium oproept wat naar alle waarschijnlijkheid zijn dochter is. Het is zo’n avond dat alles op zijn plek valt. Zo’n hele gemoedelijke gezellige avond waarbij je voelt dat de boodschap genieten is. Stelletjes die samen achterin vrolijk dansen, vrienden die voorin bier gooien en de eerste rijen onveilig maken met wat wildere taferelen. Voor elke generatie wat wils. Hoe kan je dan beter afsluiten met nog een mooie boodschap van Monthy Python always look on the bright side of life.