Flotsam & Jetsam – The End Of Chaos

Flotsam & Jetsam is één van die bands waarvan iedereen dacht dat ze het helemaal gingen maken, maar die toch ergens bleven haperen. Na drie uitstekende albums in de jaren ’80 en ’90, met wereldwijde tournees en flink wat promotie, had de band geen antwoord op grunge en nu-metal. Er volgden enkele tegenvallende albums en wissels in de bezetting en van label en de klad kwam in het verhaal van deze speed-power-thrashers. Toch wordt al een hele tijd gewerkt aan de wederopstanding. De line-up is intussen zowat stabiel en de jongste albums zijn opnieuw heel degelijk. Het nieuwe album The End Of Chaos sluit aan op de beste albums van deze band (die van de begindagen).
Opener Prisoner Of Time is goud. Veel power, een beetje thrash, vlotte hooks, heldere en begrijpbare zanglijnen van Eric Knutson en een catchy refrein. Op Control, de tweede track, vergaloppeert de band zich echter al in hun speedmetal: te veel riffs die te snel na elkaar komen, lyrics die je door de snelheid nauwelijks kan volgen, drammerige drums die nerveus van de ene break naar de volgende sprinten, elke seconde van de track is dichtgespijkerd met teveel van alles. Gelukkig kunnen we van al die haast bekomen op – toepasselijk – Recover. Flotsam & Jetsam klinkt toch een stuk aangenamer als er wat ‘lucht’ in de track zit. Recover is dan wel een stuk klassieker, op deze track sluit de band mooi aan op het beste werk van Iron Maiden, Iced Earth en Vicious Rumours.
Prepare For Chaos is dankzij het hoge tempo opnieuw een kopstoot, maar hier loopt de band zichzelf niet voorbij. Deze track heeft leuke, beukende riffs, knappe gitaarsolo’s die je uit je schoenen blazen en (opnieuw) heldere zanglijnen. Speed blijft het beste overeind met een duidelijke songstructuur en dat heeft Prepare For Chaos gelukkig wel. Op Slowly Insane en Architects Of Hate maakt Flotsam ongeveer dezelfde fouten als op Control: er gebeurt gewoon teveel tegelijk, de solo’s verdrinken in de snelheid, er is een overdaad aan power en door het snelle, hitsige drumwerk gaan veel details van de rest van de band verloren. De drums zitten naar mijn gevoel ook iets te prominent in de mix, maar dat zal voor elke luisteraar wel anders zijn. Vervelen doet het gelukkig niet en ondanks de minpuntjes is dit nog steeds uitstekende speed-thrash, maar deze band is op dit album beter in zijn powermetal-momenten.
Op Demolition Man en The End zijn de Amerikanen de snelheid wel meester, misschien omdat ze hier het gaspedaal niet constant induwen. De snelle stukken komen beter uit de verf door ze af te wisselen met net iets minder snelle passages, een trucje dat Flotsam nochtans onder de knie heeft, maar in hun drang om bij de tijd te willen klinken, zijn ze dat al te gauw weer vergeten. Dat blijkt toch uit de rest van de tracks.
Op The End Of Chaos doet Flotsam & Jetsam iets te hard zijn best om de fans te overtuigen. Dat levert een prima album op, het beste in jaren van deze band, maar er zat misschien wel veel meer in.