De Duitse seventies-progrockers Flying Circus brachten vorig jaar een verzamelalbum uit waarop ze het oudere materiaal opnieuw hadden opgenomen. Dat proces is ze blijkbaar bevallen, want dat hebben ze nu niet met een paar songs gedaan, maar met het hele debuutalbum Seasons.
Je kunt de nieuw opgenomen versie (Seasons 25) los krijgen of voor een paar euro meer in een limited edition samen met het opnieuw gemasterde originele album (Seasons 1997) erbij. Leuk voor de muzieknerds en/of recensenten die de verschillen willen uitvogelen. Die verschillen zijn er, maar tegelijkertijd hebben ze die niet expres opgezocht. Ik vermoed dat de songs vooral wat dichter naar de ontwikkelingen in de liveversies toegegroeid zijn. Sommige tracks zijn korter, sommige langer, en ook de tracks die op de hiervoor genoemde verzamelaar stonden zijn niet exact hetzelfde. Van het titelnummer hebben ze voor deze versie zelfs een akoestische versie opgenomen.
Muzikaal leggen ze zich weinig beperkingen op. In All Ways And Allways begint met iets dat wel wat van een semi-akoestische Led Zeppelin heeft, maar al snel valt er een viool in en vervolgens komen er koortjes langs die in seventies prog bijna verplicht waren, om als rocker te eindigen. En toch verlopen die overgangen steeds heel vloeiend. Dat was iets wat me bij de eerdere releases ook al opviel: waar in de seventies concepten en soundscapes nog wel eens de boel overheersten, en waar later juist technisch stunt- en vliegwerk het in de weg konden zitten, daar weet Flying Circus steeds de juiste balans te vinden. Ik noemde de vorige keer Spock’s Beard al als referentie en een vergelijkbare songopbouw is iets wat je hier – met alle verschillen die er ook zijn – terughoort. Of inderdaad Led Zeppelin, zoals ook in die akoestische versie van Seasons. Door gebruik van viool, oud, mandoline en sowieso de vaak wat meer akoestische feel heeft het ook randjes folkprog. Daar staan tracks als Supersonic Man tegenover, een riffy rocker met een heerlijke Jon Lord-achtig toetsenintro.
Het album klinkt echt als een klok. Alle instrumenten zijn goed te onderscheiden, mede omdat de details met percussie, viool en toetsen niet zijn gebruikt om het geluid vol te metselen. Flying Circus schroomt niet om stiltes te laten vallen zodat het op gepaste momenten stevige gitaargeluid dan juist meer effect heeft. Het resultaat is een vloeiend album vol catchy melodieuze progrock zonder de bombast en technische overdaad die in dit genre altijd op de loer ligt. Heel erg innovatief is het misschien niet, je hoort duidelijk waar hun invloeden liggen. Who cares, zeg ik dan. Innovatief om het innovatief zijn levert zelden mooie resultaten op. Uiteindelijk moet je blij worden van muziek en dat lukt me hiermee prima.
Zoals gezegd is de limited edition heel aardig, maar volgens mij zul je je al snel beperken tot Seasons 25, simpelweg omdat die zo goed klinkt. Daarnaast is er voor de liefhebber nog een geslaagde live-cd A Live History – 30 Years On Stage te krijgen. Bijna gratis, want je betaalt slechts een paar euro voor verzendkosten.