Flying Colors – Third Stage: Live In London

Je kunt er de klok op gelijk zetten bij projecten waar Neal Morse bij betrokken is: na een studioalbum volgt er een livealbum. Na studioalbum nummer drie van Flying Colors was het dus tijd voor livealbum nummer drie, getiteld Third Stage: Live In Londen.
Nog steeds vind ik het een wereldzet dat ze Casey McPherson er als zanger bij gehaald hebben. Hij heeft een beduidend ander geluid dan Morse of wie dan ook in zijn andere projecten en het heeft ook de pop sensibility bij de anderen naar boven gehaald. Ook al is het live wel gelijk wat steviger, de poppy melodieën zijn echt een meerwaarde bij deze band. Het grappige is dat bij Flying Colors je de individuele muzikanten er wel degelijk uithaalt en dat er toch sprake is van een Flying Colors-geluid.
Met 110 minuten is Third Stage: Live In London nog wat langer dan de voorgaande twee, maar voor de rest is het recept exact hetzelfde. Een mooie mix in tempo, technisch hogeschoolproggen, geweldige koortjes, stevige riffs en de genoemde popvibes. Met drie albums kunnen ze een prima setlist zonder covers samenstellen en dat hebben ze gedaan. Vijf tracks van het debuut, vier van Second Nature en vijf van Third Degree. Die laatste zijn natuurlijk nieuw in liveversies en gelukkig hebben ze alle klappers van het album in de set zitten. Dat betekent dat het funky Geronimo en het poppy Love Letters erop staan, maar ook de van-climax-naar-climax-prog in Crawl.
De enige die ik (een beetje) mis is Shoulda Coulda Woulda, maar voor de rest is het bijna een best of. Slim gegroepeerd ook, want de meer poppy en rechttoe-rechtaan rockende tracks staan vooral in het begin en de lange progtracks komen later achter elkaar: Peaceful Harbour (negen minuten), Crawl, Infinite Fire en Cosmic Symphony (allemaal twaalf minuten), om weer met kortere tracks af te sluiten. De vorige keer zag je in de beelden dat het in een relatief kleine zaal was opgenomen, nu is de zaal groter, maar klinkt het opmerkelijk genoeg als een kleine zaal. De gitaar van Steve Morse is opvallend ver naar voren gemixt en alle partijen hebben vaak net dat rauwe randje dat livealbums zo fijn maakt.
Tja, wat kun je er meer van zeggen dan dat het wéér een heerlijk livealbum is? Nou ja, misschien dat áls je er aan denkt om eindelijk toch eens iets van Flying Colors aan te schaffen, dit een heel mooi startpunt is. Kleine opmerking: het geluid van de video’s doet dat op de geluidsdragers geen recht. Daar klinkt het veel directer en veel rockier.

Flying Colors website