Folkspecial: Idris

Idris overstijgt het hokjesdenken. Terwijl ondergetekende het idee had dat Idris een doorstart was van Inner Strength, blijkt de realiteit anders te liggen. Zelfs het beantwoorden van dit interview is een gezamenlijke inspanning, want Roland Mathijssen (didgeridoospeler) geeft in overleg met Noor, Judith, Cora, Marc, Endy en Rinie de antwoorden.
We hebben het over een folkspecial, maar jullie zijn eigenlijk een ‘vreemde eend’ in de bijt, al was het maar om de pop invloed. Het is volgens jullie website eerder pop met folk invloeden. Hoeveel folk en hoeveel pop is het geluid van Idris?
We hebben ervaren dat mensen soms graag de wereld eenvoudig willen houden, door dingen in hokjes te stoppen. Iets is wit, of het is zwart, en als iets grijs, of misschien zelfs paars of groen is, dan past het niet in het denkbeeld, en weten ze niet hoe er mee om te gaan. Bijna iedereen vraagt dan ook wat voor muziek we spelen, en je verwacht dan een antwoord als Folk, of Pop, Rock, World, Gothic, of noem maar op.
Alleen zijn wij niet van die hokjesdenkers. We maken muziek waar we zelf blij van worden; muziek die ons energie geeft. En het maakt ons eigenlijk niet uit in welk hokje het dan bij de luisteraars moet passen. Dat mogen de luisteraars helemaal zelf uitmaken, als ze ons graag in een hokje willen stoppen.
Het grappige is dat we vaak zien dat de pop-liefhebbers in onze muziek instrumenten horen die ze met folk associëren, zoals de violen, de fluiten en de doedelzak. Daarom vinden ze onze muziek niet in het pop-hokje passen. De folk-liefhebbers herkennen in onze muziek weer niet de standaard oude folk-patronen. We spelen geen reels, jigs, bourrees, enz. En dan hebben we nog een drummer en een bassist erbij ook! Nee, folk zijn we toch echt niet. En dit terwijl de niet hard-core folk-liefhebbers ons heel vaak Iers / Folk-achtig noemen. En soms worden er zelfs Gothic aspecten in onze muziek gehoord.
Je vraag hoeveel folk en hoeveel pop we zijn? Ach, als je ons graag pop wilt noemen, dan zijn we pop, als je ons graag folk wilt noemen, dan zijn we folk. Wij noemen ons IDRIS.
Tot mijn verrassing zag ik dat jullie al 12 jaar bestaan. Dat is een lange tijd, waarom hebben wij – als Rockportaal – dan tot op heden zo weinig van jullie gehoord? Meer tijd verbracht in kroegen en cafés met een eigen folk scène of???
Tot een jaar of twee geleden gingen we door het leven als Inner Strength. Misschien dat je ons ooit zo tegen bent gekomen. Het bleek echter dat deze naam een paar nadelen had, zoals voor Nederlanders wat lastiger uit te spreken (die ngth op het einde), en lastig te schrijven. En het riep soms associaties die zeker niet bij ons pasten. Daarom hebben we in 2010 onze naam veranderd naar een kortere, krachtige naam: IDRIS. We hebben de afgelopen jaren op allerlei plaatsen gespeeld. Met meer dan 130 optredens hebben we –zeker in de beginperiode- de cafés en kroegen bezocht, maar later ook diverse festivals, culturele centra, kleinere en grotere theaters, en noem maar op. We hebben niet bewust de rockpodia gezocht, en we hebben ook ervaren dat we niet echt in de rock-scene passen. Als we rock-podia aanschrijven dan vindt men ons niet rocky genoeg (en daar komen we bijna weer op je eerste vraag). Als je echter de rustiger nummers van bijv. Within Temptation of Toto of Metallica beluistert, dan liggen die volgens mij niet eens zo ver van een aantal van onze nummers. Dus wie weet is 2012 het jaar waar de Rock-scene ons echt leert kennen.
Aan het aantal optredens schijnt het niet te liggen, want jullie agenda staat behoorlijk vol. Hoe krijgen jullie dat voor elkaar, want niet elke band lukt dat?
Hard werken, veel mensen aanschrijven, bellen, langsgaan, en uiteindelijk weet onze muziek en onze presentatie toch een aantal programmeurs te raken. Maar het blijft inderdaad lastig. Het is een proces dat je met iedereen in de band moet doen. Iedereen moet alert zijn op kansen.
Popmuziek met folk-invloeden, gespeeld op didgeridoo, fluit, viool, doedelzak, bouzouki, trekzak en percussie, naast de standaard bandformatie en twee zangeressen. Dat is een imposante mix van instrumenten en dat met zeven muzikanten. Is het niet lastig om alles in één richting/ in evenwicht te houden?
Dat valt reuze mee. We zijn als mens allemaal heel verschillend met andere interesses, andere werkgebieden van harde techniek tot in de sociale en psychologische hulpverlening, andere muzikale achtergronden, van progressieve rock tot klezmer. Maar als groep zitten we vrij goed op één lijn en laten we elkaar de ruimte. We hebben geen echt dominante ego’s in onze groep en daardoor hebben we het al zo lang met elkaar volgehouden en vinden we het nog steeds leuk. Dat merk je ook aan de stabiliteit van de band. In de ruim 12 jaar dat we bij elkaar zijn, hebben we als band van 7 muzikanten slechts 1 wisseling van drummer en 2 wisselingen van gitarist gehad.
Hoe schrijven en maken jullie je nummers? Kan me voorstellen dat dit wel enige discussie kan geven gezien de verschillende muziek achtergrond van jullie.
Sommige bands hebben één schrijver / componist, die bijna alles al uitwerkt en de rest doet dan wat die persoon bedacht heeft. Zo doen wij het eigenlijk nooit. Meestal heeft één persoon een idee, een riedeltje, een akkoordje, een bepaald sfeerbeeld, dat we dan met de rest uitwerken. Zo kan iedereen dan zijn of haar eigen inbreng hebben. En natuurlijk geven we elkaar dan eerlijk feedback, van: “zou je dit eens kunnen proberen”, of “ik hoor meer zus-of-zo” dat er bij zou passen. Het is steeds samen kijken hoe we een nummer zo sterk mogelijk kunnen maken. Soms door iets toe te voegen en soms door iets weg te laten.
Dus ja, er is genoeg discussie, maar altijd opbouwend en constructief.
Wat zijn voor jullie de belangrijkste ontwikkelingen geweest met Idris de afgelopen jaren?
In de afgelopen jaren hebben we een aantal stappen gemaakt. Je begint als een beetje dolenthousiaste hond muziek te maken, covertjes te spelen en elkaar te leren kennen. Na een poosje vonden we de covers niet meer zo leuk, en eigenlijk ook lastig door onze niet-alledaagse bezetting. De eerste belangrijke ontwikkeling was dan ook het zelf gaan schrijven van nummers.
Een poos later wilden we daarin een stap maken en hebben we contact gezocht met een echt ervaren rot in het vak. Die heeft ons weer veel geleerd en met hem hebben we de eerste 2 CD’s opgenomen.
Een wisseling van gitarist, ruim 5 jaar geleden, gaf ons vervolgens weer een belangrijke duw om nog meer uitdagingen te zoeken in wat andere stijlen.
En een jaar of 2 geleden zijn we in zee gegaan met een kleine platenmaatschappij / producer, Silvox, die ons ook weer aan de ene kant kritischer maakte op onszelf, maar ook ons dwong af en toe wat vrijheden op te zoeken.
En zo blijven we steeds op zoek naar grenzen, naar nieuwe dingen. We hebben begin dit jaar onze tweede gitaristen-wissel gehad, en dat gaat vast ook weer een aantal leuke ontwikkelingen geven, omdat er weer nieuwe ideeën, nieuwe muziekstijlen en –achtergronden in de band komen.
Als je met Idris 2012 kan bepalen, wat zou er dan zeker in voor komen? Noem je vijf grootste wensen.
Dit is een erg open vraag. Als band zouden we graag zien dat er wat meer aandacht voor ons komt op de radio of TV. We hebben niet de ambitie om zó door te breken dat we prof-muzikant worden, maar iets meer air-play betekent wel dat meer mensen ons leren kennen. En dat betekent weer dat je makkelijker optredens kunt regelen. Het is bij onze muziek net als bij bier of koffie. De eerste keer is het vaak even wennen, maar als je ons vaker hoort, dan worden we net als bier of koffie ineens erg lekker!
Verder zouden we graag in een paar leuke theatertjes staan. Je hebt daar publiek dat echt komt om te genieten, en we hebben ervaren dat dat genieten bij ons erg goed lukt.
En her en der een leuk festival erbij is ook leuk natuurlijk. We gaan in februari de Fantasy festival wereld eens proeven. Wie weet wat daar uit gaat komen.
Wat we naast onze muziek graag zien gebeuren is dat er op de wereld meer ruimte komt voor iedereen. Je komt hier eigenlijk weer terug op je eerste vraag. We hopen dat meer en meer mensen tot het inzicht komen dat alleen maar denken in bekende patronen je beperkt. Het zou te gek zijn als wat wij als band voor elkaar krijgen -met al onze verschillende achtergronden en muziekvoorkeuren iets moois maken- als dat een stukje inspiratie kan zijn voor anderen, ook buiten de muziek.
We hebben het idee dat er in Nederland een gezonde middeleeuwse/ folk muziekscene aan het ontstaan is. Herkennen jullie dit? Hebben jullie een idee waarom dit nu zo opkomt?
We hebben een jaar of 7-8 geleden een opkomst gezien van folk / balfolk. Maar dat kan ook zijn, omdat we in die tijd ook wat aandacht kregen in de folkwereld. Je gaat dan vanzelf meer letten op de folkwereld en je gaat dingen zien die je eerst niet zag. Of er dan ook echt meer gebeurt in de folkwereld, of dat de folkscene alleen maar meer bij jezelf opvalt is dan moeilijk in te schatten.
Is er voor jullie gevoel eigenlijk een link met de oorspronkelijke folk scene die zich traditioneel meer in clubs en bars afspeelt (vooral door de Iers/ Keltische invloeden) of met wereldmuziek die weer haar eigen festivals/ theatershows kent?
Onze muziek laat zich moeilijk in hokjes vangen, en we richten ons zelf niet op de oorspronkelijke folk-scene. We hebben het idee dat in deze scene de muziekliefhebbers graag traditioneel werk horen, of muziek die daar sterk op gebaseerd is. En dat soort muziek maken we dus niet. Het heeft vaak niet veel zin om je daar toch tussen te wurmen. We zoeken het meer in settings waar het publiek meer open staat voor iets nieuws, voor mooie muziek, voor passie. Festivals die zich meer op wereldmuziek richten kunnen meer open staan, tenzij daar vooral traditionele muziek geprogrammeerd wordt. We maken immers geen traditionele muziek.
Als het gaat om Nederlandse middeleeuwse/ folk bands, welke zouden we (als Rockportaal en als lezers) dan de komende periode moeten volgen/ interviewen?
Geen idee. Ik zou natuurlijk zeggen dat je ons moet volgen, maar dat doen jullie nu al.
Welke bands zouden jullie noemen als inspiratiebron en waarom?
Dat is heel wisselend. Het varieert van Metallica en Within Temptation naar Alanis Morissette, van Loreena McKennitt naar Led Zeppelin, van Bløf naar Gerard van Maasakkers, van Charlie McMahon naar … noem maar op. We zijn 7 verschillende mensen met 7 verschillende muzikale voorkeuren. En iedere keer worden we wel weer verrast door wat een ander heeft gehoord. En daardoor hebben we een vrij breed pallet aan inspiratiebronnen. Ik denk dat dat voor een deel onze muziek ook speciaal maakt.
Als ‘oude rotten’ in het veld, welke tips zouden jullie geven aan bands die aan het begin van hun carrière staan?
Het is belangrijk om als groep mensen bij elkaar te horen en elkaar ruimte te geven en toch open naar elkaar te zijn. Ook is het belangrijk om het plezier in muziek maken voorop te blijven stellen en te geloven in wat je doet. Iedereen zal tips en suggesties geven. Het is goed om daarnaar te luisteren, maar het is nog belangrijker om daarin je eigen weg te blijven volgen. Haal eruit waar je op dat moment iets mee kunt en iets mee wilt, en negeer gerust wat niet of nog niet bij je past.
Iets wat je altijd al wilde zeggen, maar wat niemand je ooit gevraagd heeft…
Om nou te zeggen dat niemand het ons ooit gevraagd heeft gaat wat ver, maar het is wel iets dat ik in dit interview nog wilde zeggen. Het optreden in februari bij Phantasium is het eerste optreden met onze nieuwe gitarist Rinie. De 5½ voorafgaande jaren was Michiel Bos onze gitarist, en samen met hem hebben we 2 CD’s opgenomen, veel van de nummers op die CD’s gemaakt, en mooie dingen beleefd. Helaas kon hij zijn huidige bezigheden (werk, studie, reisafstand) niet meer combineren met onze band. We denken dat we in Rinie Huigen een waardige vervanger hebben gevonden. Hij zal Michiel niet één-op-één vervangen, want iedere gitarist is anders. Maar we kijken uit naar wat er gaat komen uit deze wisseling. Bij Phantasium kan iedereen kennis maken met onze nieuwe gitarist. Dus kom kijken en kom onze nieuwe gitarist aanmoedigen!