Foo Fighters – Concrete And Gold

Greg Kurstin, de verrassende producer van Concrete And Gold, kende ik al ver voor hij de veelgevraagde producer was van Adèle, Kelly Clarkson en Lily Allen. Dat is geen opschepperij, ik had simpelweg Grand Opening, het eerste album van Geggy Tah, waarvan Kurstin de ene helft was. Heerlijk bandje, een soort funky versie van Ween, op de rand van gekte en genialiteit, waar Kurstin met zijn maatje Tommy Jordan onder productionele leiding van Susan Rogers (o.a. Prince) al liet horen tot bijzondere dingen in staat te zijn.
Met zijn achtergrond was Kurstin natuurlijk bepaald geen voor de hand liggende naam voor Foo Fighters. In een vermakelijke video wordt duidelijk hoe Grohl en Kurstin uiteindelijk toch tot samenwerking kwamen. Het zal een kip-en-het-ei-verhaal zijn, maar feit blijft dat de Foos met Kurstin op Concrete And Gold uit het keurslijf van als rocksongs vermomde popdeuntjes weten te breken. Na The Colour And The Shape werd dat steeds beklemmender, met als gevolg dat de meeste albums toch vooral voorspelbare opvulling voor de singles bevatten. Wasting Light was nog aangenaam door de ongecompliceerdheid, maar was niet de uitweg. De Engelse taal heeft er een prachtige uitdrukking voor: painting yourself into a corner. Het ziet er mooi uit, maar hoe kom je de kamer uit zonder er uiteindelijk een zootje van te maken?
Een eerste indicatie van de verandering die op til was, was de aanstelling van Rami Jaffee als bandlid. Al twaalf jaar toetsenist van de band op tournee, maar nu dus ook officieel bandlid. Zo ingewikkeld was het eigenlijk niet, het enige wat Grohl moest loslaten was de gedachte dat alles ook op dezelfde manier live gebracht moest kunnen worden. En zo ontstond er plots ruimte voor randjes americana, progressieve elementen en pop zónder vermomming.
Het verschil wordt bij de eerste track al duidelijk. In T-shirt krijg je in maar iets meer dan een minuut een rustig intro, een Devin Townsend-achtig bombastische overgang en een Foo Fighterswaardige vette riff. De track erna, Run, was al even bekend en is een Foo Fightersrocker van de oude stempel die ongetwijfeld lang op de setlist zal prijken. Make It Right is een mooie mix: het ‘oude’ Foo Fighters in de coupletten, het ‘nieuwe’ in het refrein, met koortjes die echt bijdragen aan de kern van het nummer. Ook in The Sky Is The Neighbourhood zijn die te horen, al kan het nummer me verder niet echt bekoren. Een paar keer heb je het idee dat ze zó blij waren met de nieuwe onderdelen van de sound dat ze de rest er een beetje bij gedaan hebben, en dit is een van die keren.
Andere songs waarin die mix van oud en nieuw te horen is, zijn La Dee Da en Sunday Rain. Dat wordt in die laatste nog versterkt door het feit dat drummer Taylor Hawkins de leadzang voor zijn rekening neemt – en Paul McCartney de drums. Ook het titelnummer is bijzonder: de eerste minuut zou je bijna doommetal kunnen noemen, terwijl het daarna vooral aan een heavy Pink Floyd doet denken. Wie had dat ooit kunnen denken bij de Foo Fighters!
Zijn die typische Foo Fighters-rockers daarmee helemaal verdwenen? Nee hoor, naast het eerder genoemde Run kan – en zal – Arrows bijvoorbeeld zó live uitgevoerd worden. Live zal er weinig veranderen, vermoed ik. Dat neemt niet weg dat Grohl c.s. op Concrete And Gold nieuwe paden hebben geopend voor zichzelf. Die waren broodnodig, maar ze hebben het toch maar gedaan.
https://youtu.be/IQXyPg15KV8
Foo Fighters website