Ten opzichte van Paramnesia is het geluid krachtiger geworden en hebben ze geprobeerd om een meer volledig en dieper geluid neer te zetten waarbij ze tekstueel onderwerpen als eenzaamheid, angst en misplaatst vertrouwen hebben verwerkt. De vijf heren uit Turijn maken zich terdege zorgen over de maatschappij en dat komt dan ook terug in de tien composities op Promise. Deze visie lijkt het meest handen en voeten te krijgen in de door samples geïntegreerde compositie Promise aan het einde van het album.
Daarnaast gaat het natuurlijk om de muziek die het vijftal neerzet op het album Promise. In het algemeen valt meteen op hoe krachtig de metalcore is die we aangeboden te krijgen, doch met een jeugdig elan. Met Atlantis wordt de toon aardig gezet, maar vooral in Thank You For The Venom krijgt het frisse geluid meer body en worden de scherpe randjes beter zichtbaar. Behalve de uitstekende muziekbasis zorgt zeker ook het gevarieerde stemgeluid van Mark Seasons voor het nodige gewicht. Binnen die beukende ongenaakbare basis ligt daar dan ineens de oase waarin Mark nagenoeg a-capella van zich laat horen en de canonachtige samenzang het overneemt om bijna sentimenteel af te ronden.
Keys And Locks lijkt daarna rustig te beginnen, maar dat is de kenmerkende stilte voor de storm, zeg maar gerust de uptempo-orkaan die groovend van start gaat. De kracht van Forbidden Seasons zit hem ook in deze compositie in de combinatie van uptempo krachtige stukken en de melodie die goed geaccentueerd wordt. Een melodie die in al zijn schoonheid en rust geregeld de voorbode is voor een heftige breakdown die in de slipstream gevolgd wordt door een fraaie staccatoriff.
Langzaam lijken we de kern van de furie te naderen, want Gravity Fall is allereerst gezegend met de melodieuze inslag van Forbidden Seasons, maar heeft een couplet waarin alle wanhoop, woede en intensiteit zich heeft verzameld. Wat daarmee een mooi contrast biedt voor de heldere refreinen.
Maar Forbidden Seasons gaat verder. Wormhole heeft het ondertussen herkenbare en kenmerkende geluid van Forbidden Seasons maar biedt inderdaad ook de diepte waar de band zo hard aan heeft gewerkt. De riff is loodzwaar en het geheel grooved de pan uit waarbij zanger Mark laat horen van vele markten thuis te zijn. Niet alleen laat hij horen dat zijn heldere stemgeluid uitstekend past in de energieke setting. Ook in de meer krachtige stukken weet hij zijn mannetje te staan. Hij gaat diep, heel diep en ondersteunt daarmee de muzikale inzet.
De band toont in de composities The Human en Sorrow Won’t End dat zij in het meer gangbare genre zeker ook hun mannetje staan. De beide composities zijn wat meer gepolijst en klinken aantrekkelijk.
Met I’ve Seen The End In Your Eyes toont de barometer echter weer een sterk hogedrukgebied die heftig tekeer gaat. Tekstueel krijgt de eerder genoemde reflectie meer vorm. Een reflectie die oorverblindend terugkaatst. “Look in the mirror and tell me what you see”.”….make me sick”. Het komt uit de tenen van Mark Seasons, dat moge duidelijk zijn. Het eindigt vrij relaxed en dat zet zich voort in het relatief rustige The Rejected. Er wordt fraai gebruik gemaakt van vioolgeluid om de sfeer wat sterker aan te zetten. De hele idee van de muziek van Promise blijft sterk overeind en het is eeuwig jammer dat de groove aan het eind van de compositie zo veel en veel te kort is.
Forbidden Seasons heeft met Promise een dijk van een metalcorealbum neergezet dat emotioneel uit zijn voegen barst en waar kracht en subtiele melodielijnen sterk evenwichtig zijn neergezet. Deze Italianen snappen hoe ze een boodschap over kunnen brengen. Forbidden Seasons is, voor de hand liggend, werkelijk een belofte voor de toekomst van de metalcore.