Met Forest Field beoogt Peter Cox een combinatie van progressieve en melodieuze rock en new age/ambient te maken. In het verleden verschenen reeds vier albums. Forest Field laat nu opnieuw van zich horen met het album Seasons. Daarop doet Cox bijna alles zelf. Op enkele nummers horen we bijdragen van de Britse gitarist Vince O’Regan (Pulse, Legion, Bob Catley). De zang is van de Amerikaan Phil Vincent. Op het album staan 12 nummers met een totale speelduur van bijna 65 minuten. En dat is vandaag de dag best fors.
Het album gaat geolied van start met Delta Hours. Je krijgt een portie aanstekelijke melodieuze rock met fraaie harmonieuze vocalen voorgeschoteld. Uiteraard ontbreekt een fijne gitaarsolo niet. Net als op toetsen staat de ervaren Peter Cox ook op gitaar zijn mannetje. Aansluitend volgt Change The World. Na een intro met heavy gitaarwerk volgt een nummer dat mede door het refrein aanstekelijker is dan zijn voorganger. De sfeer deed me denken aan de Canadese AOR band Loverboy en Amerikaanse collega’s Giuffria, groepen die met name in de jaren tachtig mateloos populair waren. De sfeer met soepel klinkende rock wordt doorgetrokken op Spring Is Coming. Dat is het eerste van drie instrumentale nummers. Daarop staat het gitaarspel van Cox centraal.
Met Into The Lions Den volgt een rigoureuze omslag van sfeer en horen we vooral ruig en heavy gitaarwerk van Vince O’Regan. Pure hardrock wat neigt naar heavy metal. De zang wordt evenwel moeiteloos aan dit genre aangepast. Ondanks het heavy karakter blijft het nummer door een goed refrein toegankelijk. Met een perfect gevoel voor timing volgt het rustige Rain In May. De strijkers en akoestische gitaar zorgen voor een haast intieme sfeer. Na de melodieuze rocker Eyewitness volgt het tweede instrumentale nummer Circles. Ook hier laat Peter Cox zich van zijn harde kant horen met stevig gitaarwerk wat aanschurkt tegen shredden. A Silent Cry is een midtempo melodieus rocknummer. De zes minuten vind ik een hele zit, maar is door een afwisseling van toetsen- en gitaarspel, tempowisselingen en de goed verzorgde vocalen toch prima verteerbaar.
Autumn Sky bereikt het punt waar ik denk dat ik de zang- en gitaarlijnen al eerder heb gehoord. Trading Places is net als Into The Lions Den heavy metal met gierend gitaarwerk, intensieve drums en iets te gehaast klinkende zang. De adrenaline spat er weliswaar vanaf. Storm In November is met ruim zeven minuten het langste nummer. De intro is verrassend met een afwisseling van fraaie toetsen en mooi gitaarspel. Vervolgens ontwikkeld zich een stuwend geheel met diverse tempo- en sfeerwisselingen. On The Edge Of Winter sluit Seasons instrumentaal en in ambient sfeer af. Het klinkt spannend vanwege de door elkaar lopende pulserende synthesizer en gitaar.
Peter Cox bewijst met dit vijfde album van zijn project Forest Field dat ons land muzikaal gezien genoeg te bieden heeft. Seasons heeft mij in positieve zin verrast.