En eindelijk is het dan zover. De weergoden zijn ons gunstig gestemd en we maken ons op voor het grootste metalfestival dat Nederland ons te bieden heeft. Bij aanvang van het festival is het al goed druk bij de poort. Het terrein ligt nog schoon in het ochtendlicht en de sfeer is gemoedelijk. Gezien de programmering voor vandaag kan het ook niet missen, want er staat een verscheidenheid aan wereldbands op de diverse podia, waarbij een ieder iets van zijn/haar gading kan vinden.
Het Amsterdamse The Charm The Fury mag de spits afbijten op de Monster Energy Stage (MES). Aan de ene kant een ware privilege omdat ze binnen de uitstekende line-up bijna de enige Nederlandse band zijn. Aan de andere kant is het niet altijd makkelijk om meteen de sfeer te zetten. Na de opmerking uit het publiek (“bier en tieten”), laat zangeres Caroline Westendorp meteen weten dat ze bijzonder goed gebekt is en reageert onmiddellijk op een leuke manier. De band heeft er duidelijk zin in en laten horen dat ze niet voor niets op Fortarock staan. In het begin is het stoeien met het geluid, maar dat wordt al gauw goed afgesteld. The Charm The Fury speelt een dwarsdoorsnede van hun oeuvre en Caroline Westendorp overtuigt met haar afwisseling in grunt en clean vocals. Alle ingrediënten zijn aanwezig bij The Charm The Fury om uit te groeien tot een grote band met hun metal(core) muziek.
Ondertussen speelt Blood Ceremony (eveneens met een zangeres) in de tent. Daar passen ze ook, want het lijkt dat Fortarock de tent specifiek beschikbaar heeft gesteld voor bands die het daglicht misschien niet kunnen verdragen. Zo vinden we daar ook Ghost, Dimmu Borgir en Behemoth (waarover later meer).
Op de Mainstage is Vandenberg’s Moonkings gestart. Ik moet zeggen, ik heb een zwak voor Adje Vandenberg. Naast de enkele gastoptredens bij Whitesnake heb ik hem niet meer op het podium gezien. Nu met zijn nieuwe band Moonkings is hij de Nederlandse trots op het podium. Een band die promotioneel de nodige aandacht heeft gekregen en naast Fortarock ook Graspop en Bospop op hun cv kunnen gaan vermelden. Moonkings speelt een set met stevige, op blues gestoelde rockmuziek dat regelmatig overgoten is met een flinke dosis Whitesnake-saus. Bijvoorbeeld in het nummer Close To You. Het is ondertussen al goed druk voor het podium om iedereen wordt nog even getrakteerd op Burning Heart (Vandenberg) en Here I Go Again (Whitesnake).
Terwijl Ghost hun verbazingwekkende show op het publiek in de tent loslaten, speelt het Duitse Caliban op de MES. Fortarock heeft met deze band één van de grootse metalcorebands kunnen boeken. Vorig jaar op Graspop was het geluid niet genoeg om me omver te blazen. Hoewel het podium eigenlijk te klein is voor de band, hebben ze hun complete decor (van de Ghost Empiretour) op het bescheiden aantal vierkante meters weten te zetten. De band is, zo aan het begin van de middag, al goed op dreef. Zanger Andreas Dörner is een goede voorman en zijn zang in combinatie met de clean vocals van Denis Schmidt komen goed over in de keiharde metalcore. In veertig minuten komen een groot aantal nummers van de cd I Am Nemesis (We Are The Many, Memorial) en Ghost Empire (King, Chaos-Creation, I Am Ghost, Devil’s Night) in rap tempo voorbij. Hoewel het crowdsurfen nagenoeg niet voorkomt, zingt Andreas al crowdsurfend (of crowdsurfed als zingend) zijn ding. De band eindigt natuurlijk het aan de fans opgedragen yOUR song. Het sympathieke Caliban heeft dit keer een onvergetelijke indruk achtergelaten en staan terecht op dit grootse metalfestival van Nederland.
Met de laatste tonen van Caliban nog langzaam wegstervend, begint Trivium op de mainstage hun optreden al. Tijd om van het een naar het andere podium te lopen is er niet. Trivium heeft ooit de wens gehad om de nieuwe Metallica te worden en ik moet zeggen dat ze aardig in de buurt komen. Los van het feit dat ze (op een vervelende manier) afscheid hebben genomen van drummer en voormalig drumtechnicus Nick Augusto. Drumtechnicus Mat Madiro (de geschiedenis herhaalt zich) zit nu bij de tour op de kruk. De muziek van Trivium echter staat als een huis. De setlist komt aardig overeen met hetgeen ze afgelopen jaar in de Melkweg neerzetten. Veel van de laatste cd Vengeance Falls, maar daarnaast ook ouder werk. Bijvoorbeeld Anthem van de derde cd The Crusade.
In de tent maken we ons op voor het Poolse Behemoth. De tent die heel prettig aan drie kanten open is, wordt nog eens goed schoongeveegd van al het plastic afval dat achterblijft. Wanneer Behemoth zijn opwachting maakt kun je alleen maar kijken en luisteren en vervaagt alles om je heen. Met het, van de laatste cd The Satanist, Blow Your Trumpets Gabriel start een schouwspel vol mystiek en symboliek. De complete lichtshow en prachtig decor maakt van een concert van Behemoth een belevenis. Ze spelen strak, ongenaakbaar, theatraal en zijn duidelijk goed op elkaar ingespeeld. Wanneer zanger Nergal uitschreeuwt: “It’s good to be alive and free in Holland”, verwijst dat voor mij altijd naar de kanker die hij (tot dusver) overwonnen lijkt te hebben. Tot het eind is het schouwspel waar je onderdeel van mag uitmaken gevuld met de symboliek van brandende kaarsen, kruisen en vlammen. Het is meer dan een concert, het is een ervaring.
Terwijl de zintuigen na Behemoth nog moeten bijkomen, stappen we in het licht en staan door de overlap in het programma ineens in de wereld van Sabaton. Een groter contrast is geloof ik op dit festival vandaag niet aanwezig. Op de MES is ook het Amerikaanse Skillet klaar met hun optreden. Hoewel de band in Nederland langzaamaan voet aan de grond krijgt, is deze band in thuisland Amerika een begrip. De commerciële rock van de band wordt mede gevoed door het gebruik van juist ongebruikelijke instrumenten zoals de mandoline en accordeon en Skillet straalt iets uit. De MES is vrij klein voor wat ze gewend zijn.
Terug naar Sabaton waar Joakim Brodén zoals altijd enthousiast van hot naar her rent. Zijn krachtige performance is aanstekelijk. Welke line-up op het podium aanwezig is, is nogal onduidelijk. Het aantal van vijf personen komt weer niet overeen met de persfoto in de festivalguide en naar mijn menig zit er ook hier een andere drummer op de kruk dan de vorige keer. Hoewel de in ‘uniform’ geklede band enthousiast speelt en er ook van de laatste cd Heroes iets op het programma staat, lijkt het op wat we al hebben gezien. Gezien de omstanders in geel/blauw gekleurde t-shirts maakt dat echter voor de fanschare niets uit. Zij komen voor wat ze willen zien en verwachten en worden daar ook ruimschoots in voorzien.
Het Amerikaanse Alter Bridge trekt nogal wat publiek wanneer zij aantreden. De band rond Myles Kennedy is populair. Hoewel ik Myles Kennedy eerder bij Slash tegen vond vallen qua stemgeluid is hij vandaag bijzonder goed bij stem. Hoewel de nummers wat langzamer zijn, moet ik toch altijd aan de Foo Fighters denken. Fortarock heeft ook met Alter Bridge een band van formaat in huis en is zeker een publiekstrekker (geweest). De aankleding is voor zo’n grote band erg sober. Myles Kennedy beweegt zich uiterst makkelijk op het podium en geeft een bescheiden indruk. Het basgeluid in het begin staat wel heel zwaar. Mijn darmen beginnen in mijn buik terug te kriebelen. Al snel kan ik me concentreren op de stevige rock van Alter Bridge waarin de Amerikaanse sound wordt doorspekt met zwaar stevige muzikale stukken. Wanneer ik zo rondkijk, zie ik veel jeugdige, en vooral vrouwelijke, festivalgangers bewegen op de muziek van Alter Bridge. Myles geeft aan het een eer te vinden op het zelfde festival als Iron Maiden te mogen spelen.
Twee jaar geleden stond Slayer ook op het festival. Dit jaar zijn ze wederom van de partij. En terecht. Er wordt gestart met The World Painted Blood. Vandaag met Paul Bostaph achter de drumkit en Gary Holt nog altijd op gitaar, naast natuurlijk het duo King-Araya. Geen fratsen, gewoon spelen en zo hard mogelijk. Het is trefzeker, het is snel en inderdaad hard. De “Godfathers of thrash” laten horen dat ze, wat mij betreft, op ongekende hoogte staan. Verwacht geen uitgebreide interactie met het publiek, verwacht geen hele verhalen. Zanger Tom Araya kijkt met een tevreden glimlach die meer zegt dan duizend woorden. Hij gebruikt weinig woorden, een beeld heeft meer betekenis. Ook bij de start van het ongeëvenaarde Angel Of Death wordt dat duidelijk. Een decordoek verwijst en toont een eerbetoon aan de vorig jaar overleden Jeff Hanneman. Meer niet. Het beeld zegt het en het nummer brengt de emotie.
Terwijl Dimmu Borgir net met zijn show de tent onveilig maakt en Anthrax de MES vult met dertig jaar Anthrax, maakt het publiek zich massaal op voor dé headliner van dit jaar: Iron Maiden. Het aantal Maiden-t-shirts is niet te tellen. Drie, misschien wel vier, generaties staan klaar voor de “extravanganzashow”, zoals Bruce Dickinson het later omschrijft. Het optreden van vandaag maakt deel uit van de Maiden England 2014-tour en zal 5 juli afgesloten worden. De setlist van vanavond wijkt niet af van het concert in Barcelona afgelopen week en/of dat van vorig jaar op Graspop. De zeventien nummers die de revue passeren bestrijken de carrière van Iron Maiden en bevatten de nodige singles/favorieten van de band. Na Can I Play With Madness is Bruce Dickinson flink aan het stoeien met een onderdeel van zijn microfoon dat blijkbaar niet los wil. Het gemak waarop deze 55-jarige voorman zich beweegt op het podium en naar het publiek is bewonderenswaardig. Met de energie van een jonge hond is hij overal en nergens. Steve Harris is nadrukkelijk aanwezig en Janick Gers beweegt zich als de nar gezellig op het podium. Naast de uitstekende muzikale performance die perfect in elkaar steekt, is het decor tijdens deze tour van groot belang. Kosten noch moeite zijn gespaard. De achterdoeken wisselen nagenoeg per nummer, Eddie komt regelmatig opduiken en ze eindigen de reguliere tijd met een schijnbare personificatie van de albumhoes van Seventh Son Of The Seventh Son bij het nummer Iron Maiden. Het publiek is niet tevreden en ook de toegift met drie nummers worden luidkeels meegezongen. Iron Maiden is voor vandaag de waardige afsluiter van een prachtige dag metal in Nederland.
Voor de tweede keer in groot formaat heeft Fortarock het publiek kunnen bieden wat het wil en dat er een markt voor is, blijkt uit het grote aantal mensen dat naar Nijmegen afreist. De sfeer is goed, het weer is goed, de organisatie is goed en de muziek is goed. Voor herhaling vatbaar dus. See you next year!!