Fostermother is een doom-trio uit Houston. De zware, fuzzy baslijnen leggen de basis voor meeslepende doom, terwijl de soms behoorlijk lijzige zang bijvoorbeeld naast een meer genoemde Ozzy associatie, ook aan wave kan doen denken. In ieder geval kun je zowel headbangend als vaak ook dubbeltjes-zoekend meegezogen worden door de muziek van dit gezelschap.
De band is als duo begonnen, maar inmiddels als trio, is met Echo Manor het derde album sinds het debuut album uit 2020 uitgebracht. Bassist Stephen Griffin en gitarist Travis Weatherred zijn in ieder geval heel duidelijk goed op elkaar ingespeeld; ze voelen en vullen elkaar precies aan om muzikaal iets neer te zetten dat je als luisteraar helemaal in de muziek kan trekken. Gaandeweg bij beluistering kom ik er trouwens achter dat niet alleen de lijzige vocalen, maar ook het soms kille (gitaar)geluid en het melancholieke sfeertje zo’n wave/shoe-gaze stempel aan het geheel kunnen geven.
Opener Wraith heeft al direct zo’n melancholische ondertoon door de kil raspende gitaar, knijpende melodielijnen die tegen het valse aanhangen, en de lijzige zang. Het navolgende Empy One heeft een enorm meeslepende groove, die deint alsof je door een hoekige wals wordt meegevoerd. Ook hoe de sologitaar inkomt (en verder gaat) is, ondanks de vrij kille sound, zeer genietbaar. Een echt wave-like hoogtepunt komt echter voor het eerst in het titelnummer Echo Manor; heel mooi verwerkte losse nootjes en flageoletten over de “kale” drums in het begin, bepalen direct de koers voor dit stemmige nummer. Het verhalende van een nummer kan in sommige stukken ook heel sprekend naar voren komen; een mooi voorbeeld hiervan is een persoonlijke favoriet Watchers. In het afsluitende In The Garden Of Lies wordt dat verhalende weer een beetje te veel uitgebuit met de helft van het nummer wel erg minimalistische toevoegingen. Maar ja, alles blijft natuurlijk een kwestie van smaak.