Four By Fate – Relentless

De meest misbruikte term in de muziek tegenwoordig is ‘supergroep’. Four By Fate krijgt dat label mee. Maar zeg nou zelf: John Regan, Tod Howarth, Rob Affuso, Patrick James Gasperini, zijn dat nou zulke grote namen?
Ze kunnen best wat en de kans dat je ooit iets hebt gehoord waarop ze hebben meegespeeld is behoorlijk groot. Maar een supergroep is voor mij een band met leden die onder eigen naam al zalen kunnen uitverkopen zoals bijvoorbeeld Black Country Communion, en dat is hier niet het geval. Dat is jammer, want je maakt de verwachtingen heel hoog. Het kostte me verschillende luisterbeurten om mijn eigen verwachtingen weer in perspectief te zien bij Four By Fate.
Dan blijkt het gewoon een leuke rockplaat. Zoals gezegd: ervaring hebben ze genoeg. Bassist en producer John Regan speelde bij onder andere Peter Frampton, John Waite en Frehley’s Comet, zanger/gitarist toetsenist Tod Howarth bij Ted Nugent, Cheap Trick en weer Frehley’s Comet, drummer Rob Affuso was onderdeel van Skid Row in de succesjaren. Zanger/gitarist Patrick James Gasperini komt wat meer uit de pophoek en is vooral succevol als songwriter. Affuso kwam er op het laatste moment bij toen drummer AJ Pero (Twisted Sister) halverwege de opnamen plots overleed. Op Relentless zijn diens laatste studio-opnamen te horen.
Het album bevat tien tracks van allemaal zo’n drie tot vijf minuten, op de rand van AOR en hardrock. Liefhebbers van Journey zullen zich bijvoorbeeld prima vermaken met Relentless, al neigt het soms net iets meer richting hardrock gaat. Maar nog veel belangrijker, ze hebben steeds weer voor catchy songs gezorgd, terwijl de bandleden technisch misschien niet de meest herkenbare zijn, maar wel verdomd goed weten hoe ze een rocksong moeten neerzetten.
Het draait steeds weer om riffs en zanglijnen, met details die maken dat het tot het einde een lekkere plaat blijft, met alleen toetsen als ze iets toevoegen en een uitgebalanceerde productie waarin niet alle scherpe randjes eraf gevijld zijn. Waar veel platen in dit genre te fantasieloos zijn, waar muzikanten duidelijk aan hun grenzen zitten zodat stopverftoetsen en een wollige productie dat moeten verhullen, hoor je op Relentless door de wol geverfde muzikanten die zich vermaakt hebben. Een paar ballads en voor de rest fijne rockers, hoewel zonder echte uitschieters. Of het zou het King’s X-achtige “I Give” moeten zijn.
Vergeet dat ‘supergroep’ en neem Relentless voor wat het is: een lekkere rockplaat zonder al teveel pretenties. En dan blijkt het een onverwacht leuk album.
[youtube id=”VzrjmWUCwRM”]
Four By Fate website