Fragment Soul – Axiom Of Choice

Enige tijd geleden vroeg iemand zich af wat tegenwoordig het nut nog is van reviews, omdat je (alles) ook gewoon kunt beluisteren op Spotify? Vele reacties volgden en één daarvan bracht geheel terecht naar voren dat Spotify werkt met algoritmes die de aanbevelingen voor je uitzoeken. Nu zijn die algoritmes vrij eenvoudig van aard en denken zeker niet ‘out of the box’. Een computer is er niet om je te verrassen. Dat is een namelijk een menselijk trekje. Een band als Fragment Soul zou daarom nooit door Spotify naar voren worden geschoven en daar zit het hem nu net de knip.
Het album Axiom Of Choice van deze Griekse band is namelijk een verdraaid goed album binnen het progressieve rockgenre dat zonder deze review wellicht aan je voorbij zou kunnen gaan. Voor mij dus nu de edele taak om ervoor te zorgen dat je, desnoods op Spotify, dit album voor een luisterbeurt langs gaat doen komen.
Met slechts vier composities zou je het een EP kunnen noemen, maar met een speelduur van 42 minuten is het toch echt een volwaardig album. Opgericht in 2016 door Spiros Georgiou (bas) en Dimitris Louvros (gitaar) kwamen de heren al snel in contact met toetsenist Vangelis Kakarougas en werd in 2017 zanger Nick Afgyriou aangetrokken. Langzaam werd er naar het debuutalbum Axiom Of Choice gewerkt. Een conceptalbum dat omschreven wordt als: “a concept driven album by Fragment Soul. It is a journey through romance, torment, fear and at the end of it all unexpected tranquility that drives the main characters of the concept into despair and deliverance alike.”
Met A Soul Inhabiting Two Bodies laat Fragement Soul horen waartoe ze in staat zijn. Het is als een compositie van vier seizoenen waar je gaandeweg wordt meegenomen in de frisse atmosfeer, de zoete zomer, de wat onstuimige winter en het desolate van een winter. De melancholie die daarbij hoort, heeft Fragment Soul perfect weten te pakken in deze eerste compositie waarin gast Heike Langhans (Draconian) net voor dat het frisse en mooie accent weet te zorgen in de duetten die aanwezig zijn. De samenzang in de melancholische setting doet denken aan The Dream Academy. De eerste vijf minuten hebben eenzelfde sfeer zoals Katatonia dat weet te vangen en het is altijd knap hoe een band met slechts een paar klanken toch een compleet decor weet neer te zetten waarin emotie een hoofdrol speelt. A Soul Inhabiting Two Bodies bestaat ook letterlijk uit (minstens) twee delen. Het eerste deel is heel mooi opgebouwd en het drumwerk van Kostas Mylonas (Sunburst) is trefzeker maar trekt niet zozeer de aandacht. Een piano-intermezzo is de brug naar het tweede gedeelte van de compositie die niet zonder deel één kan bestaan. Liefhebbers van het progressieve genre komen in beide delen zeker aan hun trekken.

Met A Choice Between Two Evils borduurt Fragment Soul voort op het gevoel dat door A Soul Inhabiting Two Bodies is gegenereerd. De gitaar en samenzang bij de start is mooi en denk daarbij aan Arstidir. Daarna dringt zich een muzieklading op die als dreigend onweer zwaar op je neerkomt en in het trage tempo als een deken rustig over je heen wordt gedrapeerd. Het moment waar doommetal en progressieve metal elkaar lijken tegen te komen. Maar zoals onweer kan het ook zomaar weer over zijn en zorgen slecht een paar gitaarakkoorden dat de zang van Nick naar voren wordt gezet. Hoewel de bijdrage van Heike Langhans sterk is, is de samenzang halverwege A Choice Between Two Evils voor mij niet erg inspirerend neergezet. Dat is jammer, maar doet zeker geen afbreuk aan de schoonheid van deze compositie en het album in zijn geheel. Qua sfeer golft de passie wat op en neer waarbij het tempo onveranderd traag blijft.
Every Heart Sings A Song klinkt daarbij een stuk optimistischer. Ook hier start de compositie zeer ingetogen met zang en een minimum aan muzikale ondersteuning. Vanuit de basis is de bijdrage van het cellogeluid mooi. Het draagt bij aan het timbre van het geheel. Bij het beluisteren van Every Heart Sings A Song zijn er voor mij zeker overeenkomsten met een band als Pendragon die eveneens een gevoel neer kunnen zetten dat verwarmt. Daarna is de compositie mooi en langzaam opgebouwd om later weer terug te keren naar het serene karakter. De zang (mede door Egan O’Rourke) is hier sterk en heel goed en juist hier laat Heike horen dat ze een stem heeft als een sirene die sfeer weet te creëren. Alles bij elkaar een zeer gevarieerd en prachtig stuk muziek. De afsluiter Oedipus Complex is een instrumentale voortzetting op A Soul Inhabiting Two Bodies.
Fragment Soul heeft met het album Axiom Of Choice een album neergezet dat het verdient om beluisterd te worden. Een album dat niet 1-2-3 in de diverse playlists verschijnt van de streamingdiensten die met een (beperkt) algoritme werken. Axiom Of Choice is een parel die zich openbaart wanneer je de moeite neemt om de schelp te openen.