In 2021 lanceerde Fragment Soul het debuut Axiom Of Choice en kreeg positieve reviews. Spil van de band is bassist Spiros Georgiou en gitarist Jimmy Louvros. Waar op het debuut Heike Langhans en Nick Afgyriou de zangpartijen voor hun rekening namen zijn voor het nieuwe album/EP Galois Paradox Mark Durkee en Tamara Filipovic verantwoordelijk voor de zang. Een duo dat qua zangstemmen mooi bij elkaar hoort.
Het algemene geluid is daarbij een mooi vervolg op het debuutalbum. De eerste van de vijf nieuwe composities is Eternal Night In Death. Een voorbeeld van hoe melancholie kan klinken en je mee kan slepen in de muzikale ervaring. Mark Durkee heeft een warm timbre in zijn stem en zijn zang is ingetogen wat uitermate goed werkt met de muzikale ondersteuning. Wanneer Tamara inzet klinkt het allemaal heel natuurlijk en haar partij is een mooie aanvulling. Zeker wanneer ze haar stem inzet als muziekinstrument en haar stemgebruik het decor vult met karaktervolle klanken. Ten aanzien hiervan moet ik denken aan de atmosfeer die Cocteau Twins wist neer te zetten.
Na bijna zeven minuten genieten start All That I Despise met een introvert intro met slechts het geluid van de piano. De progressieve ontlading volgt snel. Het ritme is langzaam en vergelijkingen met Katatonia, Anathema of The Man Eating Tree liggen voor de hand. De gitaar is afwisseling zwaar aangezet maar wordt ook gebruikt voor de subtiele ondersteuning. Het spel met het ritme is prettig en juist in de zwaardere momenten kun je de doommetal van Insomnium terugvinden. Uiteindelijk waan je je in een zweverige staat van bewustzijn, maar dan in de goede zin van het woord en in dit geval ten aanzien van de zang geheel gedragen door Mark. The Pain Ceased is een mooi vervolg. Hier blijkt al gauw in een akoestische setting hoe mooi de stemmen van Mark en Tamara bij elkaar passen. Dit is een typisch geval van een compositie waar je geheel tevreden achteroverleunend de luisterervaring mag beleven. Alles bouwt zich daarbij op naar een progressieve doomclimax die leidt tot een moment van bezinning waar de piano zijn weg weer terug gevonden heeft en Tamara haar rol prachtig naar voren brengt. Engelen bestaan. Al gauw zwelt het complete arsenaal weer aan en word je mee gezogen in het totaalgeluid om naar het einde toe weer toe te werken naar een mooi rustpunt. A Faceless God is de compositie waarin de betovering verder vorm krijgt en waar de contrasten misschien wel het zwaarste zijn vorm gegeven. Het karakter ligt wederom in de doomhoek maar klinkt niet donker, zwaar en droevig. Het is de melancholie die hoogtij viert waarin melodie en beleving hand in hand gaan.
Galois Paradox sluit af met een prachtig stuk piano en het stemgeluid van Tamara. Het gevoel krijgt een enorm impuls. Dit is meer dan een ballad. Dit is gewoon prachtig en een mooie afsluiter van een prachtig album/EP.
Met het album Axiom Of Choice wist Fragment Soul mij al te bekoren. Galois Paradox doet daar niet voor onder. Het zware doomgeluid heeft iets betoverends en zeker omdat alle composities knap opgebouwd zijn waarin afwisseling er juist voor zorgt dat je geboeid blijft van de eerst tot de laatste minuut.