Het is hard gegaan met Frank Carter sinds zijn vertrek bij hardcore band Gallows. In 2016 zag ik hem nog in de kleine zaal van Dynamo, vanavond staat hij in een vrij volle grote zaal van 013. Een succes dat naast een reeks goede albums, waar geleidelijk een weg is gekozen van punk naar een meer indierock geluid, vooral te danken is aan zijn live optredens. Als geen ander verstaat de man het vak om een energieke live show neer te zetten. We zijn dan ook weer benieuwd wat deze avond ons gaat brengen.
Het Liverpoolse The Mysterines speelt alternatieve rock die op zich niet misstaat als voorprogramma voor een hoofdact als die vanavond. In kort topje en dito rokje is vocalist Lia Metcalfe een zelfverzekerde blikvanger met een prettige stem. Een beetje voor de vorm, en wellicht zodat ze iets te doen heeft met haar handen, slaat ze af en toe ook op de tamboerijn. Ook speelt ze af en toe nog wat gitaar. Met al twee gitaristen die eigenlijk dezelfde riffs spelen is dat muzikaal wel een beetje overbodig. Het ziet er echter wel wat energieker en meer rock ‘n’ roll uit. Toch valt die live energie een beetje tegen. Meestal klinkt een band op het podium net wat ruiger en opzwepender dan op de plaat. Dat kan ik hier helaas niet zeggen. Uitzonderingen daargelaten, zoals de prima vertolking van In My Head, komt het allemaal net wat te braafjes en te relaxed over. Helaas heeft dat als gevolg dat in het publiek nogal wat gepraat wordt tijdens de nummers.
Frank Carter & The Rattlesnakes betreden het podium onder luid gejuich. Frank is opvallend gekleed in een zwart pak met een rode roos. Het is de Dark Rainbow Tour, dus er wordt gestart met een nummer van dat album, Can I Take You Home. Een mooie, licht theatrale en rustige binnenkomer. Na American Spirit en Self Love van dat album kan er echt geknald worden met het agressievere Devil Inside Of Me. Frank had de zaal al redelijk mee, maar nu komt het publiek pas echt los. De band krijgt de zaal massaal aan het klappen en al snel stuitert iedereen op en neer. Aan wie het wellicht allemaal even wat te wild begint te worden, maar toch graag mee wil doen heeft Frank ook gedacht. Hij roept op om de dames en non-binaire bezoekers even een moment te geven om een veilige moshpit te creëren en met gerust hart te crowdsurfen. Dat doet hij natuurlijk weer in zijn kenmerkende stijl. Zijn nieuwere nummers mogen wat minder heavy en hardcore zijn dan zijn oudere werk, trash talking is nog steeds Frank’s specialiteit. Moeiteloos zet hij mensen in het publiek op hun nummer als hij dat nodig of geestig acht.
De spanningsboog in de hele setlist is briljant. De overgangen tussen hardere en zachtere composities zijn vakkundig gekozen. Momenten voor de moshpit en crowdsurfers worden goed afgewisseld met meer ingetogen songs. Bij Sun Bright Golden Happening gaan de telefoonlampjes en, hoe nostalgisch, een verdwaalde aansteker de lucht in om het gevoelige nummer te begeleiden met sfeerverlichting. Happier Days wordt uitbundig meegezongen als Frank de microfoon naar het publiek richt. Bij End of Suffering, een bijzonder mooi akoestisch nummer over zijn dochter mogen de lampjes in het publiek nog een keer omhoog voor de lichten uitgaan.
Natuurlijk komen Frank en zijn mannen nog terug voor een toegift. Crowbar en Lullaby zijn daar mooie knallers voor, maar het tofste is wel hun meest agressieve song, het volgens Frank niet persoonlijk te nemen I Hate You. Vooral omdat bij dit nummer de voltallige Mysterines ook het podium op komen om het nummer mee te doen, het is tenslotte de laatste dag van de tour. De echte afsluiter komt uiteindelijk in de vorm van het catchy Man Of The Hour. De crewleden van de band krijgen daar de kans om even te crowdsurfen zodat ze die laatste avond ook nog even in het zonnetje gezet worden. Frank heeft ook nog een nieuwtje voor ons: hij zal terugkeren in november!
Foto’s: Charlotte Grips