Frank Turner begon als frontman van post-hardcore band Million Dead. Toen die band uit elkaar viel begon hij een nieuw leven als singer-songwriter. Eerst reisde hij met alleen zijn gitaar de wereld over, later met een volledige band. Hij schreef over zijn leven onderweg het boek The Road Beneath My Feet. Onlangs kwam zijn nieuwe album Undefeated uit. We spraken met de Brit via Zoom tijdens zijn Europese tour.
Wordt het niet vermoeiend, al dat toeren?
Ja, natuurlijk wel. Ik bedoel, ik vermoed dat elk soort werk vermoeiend wordt en ik heb niet veel ervaring met andere soorten werk. Dit wil zeggen, ik toer al sinds mijn zestiende, dus dit is iets waar ik aan gewend ben. Het wordt vermoeiend en het is een vreemd bestaan, want je houdt de hele dag een winterslaap, en dan heb je je een uur of twee uur, of hoe lang je ook op het podium staat, en al je energie is gefocust op dat moment. En wat er verder ook gebeurt op de dag, je moet in vorm zijn die tijd op het podium. Je zit heel veel stil en doet niets, en dan ineens sta je op, ren je rond en spring je op en neer.
De reden dat we praten is een beetje vanwege je nieuw album, Undefeated. Wat vind je zelf dat deze plaat anders maakt dan de andere?
Het is waarschijnlijk dat ik de verkeerde persoon ben om die vraag te beantwoorden, omdat ik te dicht bij het materiaal sta. Vooral op dit moment, omdat we afgelopen herfst klaar waren met het maken van de plaat. Op dit moment ben ik erg enthousiast over de plaat. Ik verheug me er op om het live te spelen en met mensen te delen. Ik denk dat de plaat anders is omdat het op een ander moment in mijn leven is gemaakt. Het is ook anders omdat ik een nieuwe drummer in mijn band heb voor deze plaat, wat geweldig is. Hij is de beste drummer ter wereld, denk ik. En we hebben deze plaat ook zelf geproduceerd, wat de eerste keer is dat ik dat doe. Dus dat is ook een behoorlijk groot verschil. Het saaie antwoord is vooral het verschil dat ik deze plaat maakte toen ik in de veertig was, en alle andere toen ik jonger was.
Ik vond deze net iets meer punkrock dan de vorige paar.
Oké, nou, bedankt. Dat was in ieder geval een deel van de bedoeling. Dus ik ben blij dat je dat denkt.
Wat voor mij fascinerend is, is dat je naast gitaar ook banjo en mondharmonica speelt. Hoe heb je al die instrumenten leren bespelen?
Ik heb het mezelf geleerd. Ik heb als kind een paar pianolessen gehad en eigenlijk vertelde mijn pianoleraar me dat ik geen talent had voor muziek en dat ik iets anders met mijn leven moest doen. Maar dat kwam omdat het een typisch iets uit de middenklasse was. Ik speelde stukken van Mozart of wat dan ook, en het kon me niet schelen. Dus kort daarna kocht ik een gitaar en begon mezelf gitaar te leren. Toen heb ik de bas geleerd en banjo, mandoline en dat soort dingen. Het duurde een tijdje voordat ik mondharmonica leerde spelen. Maar het geheim daarvan is om er altijd één in je zak te houden en hem er dan gewoon uit te halen en te spelen wanneer je je verveelt. En alle anderen zullen je haten, maar jij wordt beter op de mondharmonica.
Ik heb je boek The Road Beneath My Feet onlangs gelezen. Het is erg leuk om te lezen. Heb je er ooit aan gedacht om fictie te schrijven?
Toen ik een tiener was, schreef ik een heleboel fictie. Ik heb het een paar jaar geleden herlezen. Het was niet erg goed. Dus dat ga ik niet met de wereld delen. Maar ik heb een paar jaar geleden één kort verhaal geschreven voor een compilatie van korte verhalen. Er staat een nummer van mij genaamd Mittens op het album Positive Songs, Negative People, dat gaat over het vinden van een paar oude ansichtkaarten in een winkel. Een Amerikaanse auteur genaamd Christopher Golden stuurde mij een bericht en vroeg of dat een waargebeurd verhaal was. Vanuit dat onstond er een concept waarbij hij ansichtkaarten uitkoos en deze naar veel verschillende auteurs stuurde. Iedereen moest een kort verhaal schrijven, gebaseerd op de ansichtkaart die hij hen had gestuurd. Dus ik heb mijn favoriet uitgekozen. Ik schreef een kort verhaal gebaseerd op die ansichtkaart. Maar dat was de eerste keer in decennia dat ik fictie schreef. De liedjes die ik schrijf zijn doorgaans meer autobiografisch. Het is verhalen vertellen, maar het is verhalen vertellen over dingen die mij in mijn leven zijn overkomen. No Man’s Land was een geschiedenisalbum. Het waren dus waargebeurde verhalen over andere mensen waarvan ik dacht dat ze het vertellen waard waren. Dat was voor mij bijna een creatieve oefening, omdat ik dacht dat het interessant zou zijn om liedjes te schrijven vanuit het perspectief van anderen in plaats van vanuit het mijne, en te zien hoe dat voelde. Ik heb ervan genoten. Het schrijven van een roman lijkt me moeilijk. Ik heb gewoon geen idee hoe je een roman schrijft, hoe je een verhaallijn kunt construeren die zo lang is. Het is alsof je een hele lange brug bouwt. Ik bouw korte bruggen.
Heb je favoriete auteurs?
O, velen. Ik ben een bibliofiel. Ik lees veel geschiedenis, vooral wat economie en politiek. Maar ik lees ook behoorlijk wat fictie. Salman Rushdie is een van mijn favoriete auteurs. Ik hou erg van zijn schrijven. Ik heb onlangs mijn eerste Zadie Smith-boek gelezen en het was erg goed. En ik ben momenteel Saul Bellow aan het lezen, dat ik nog niet eerder heb gelezen. Hij is één van de grote Amerikaanse auteurs van de 20e eeuw. En ik heb behoorlijk wat Bukowski gelezen. Ik ontdekte dat ik van Bukowski hield toen ik jonger was. Ik vind hem leuk, maar vroeger hield ik ook van hem. Weet je wat ik bedoel? Toen ik op mijn 22e een beetje boos was, dacht ik bijvoorbeeld dat Bukowski de grootste schrijver aller tijden was. Maar het is een beetje… Ik bedoel, het is belachelijk van mij om hier te zitten en Bukowski te bekritiseren. Maar voor wat het waard is, ik vind hem een beetje eentonig. Dat vond ik vroeger leuk, maar nu word ik er gewoon depressief van. Ik denk dat er voor jongere mensen, vooral jongere mannen, een soort van aantrekkingskracht is tot zijn nihilisme. Ik merk dat hoe ouder ik word, des te meer de poëzie van TS Eliot mij aanspreekt.
In The Road Beneath My Feet staan een paar dingen die onuitgesproken bleven. Hoe zit het nu met dat verhaal waarin een prostituee je voor Edward North aanzag?
Haha! Oh, ik was in een bar in Rusland. Ik was daar al een hele tijd geleden op tournee. Overigens, één van de dingen die ik erg verdrietig vind over wat er de laatste tijd op internationaal vlak is gebeurd is de hele situatie daar. Ik ben politiek zeer pro-Oekraïne. Ik denk dat Poetin een fascist is, en dat is hij al sinds de jaren negentig. Maar hoe dan ook, ik hou van Russische mensen en van de Russische cultuur. Ik vind het heel triest dat het onwaarschijnlijk lijkt dat ik binnenkort weer in Rusland zal spelen, omdat ik daar een geweldige tijd heb gehad. Rusland is een interessante plek om te spelen, omdat je helemaal niet in Europa bent. Als ik een show speel in Nederland of zelfs in Madrid of wat dan ook, dan kun je veel bereiken zonder de lokale taal te spreken. Maar dat is in mijn ervaring niet zo in Moskou. Maar goed, ik was dus, zoals het boek beschrijft, in een bar in Moskou, en er waren een paar dames van de nacht die door de bar patrouilleerden, op zoek naar zaken. Ze probeerden met mij te praten. Mijn vriend, tevens gids en vertaler probeerde te voorkomen dat ze met mij zouden praten en begon met hen in het Russisch te praten. Toen begon hij te lachen en zei hij dat ze moesten oprotten. En ik zei: waarom, wat is er aan de hand? En hij zei: ze denken dat je Edward Norton bent. En ik zei: oh, ik kan Edward Norton zijn. Het waren erg aantrekkelijke vrouwen, maar hij had zoiets van: ze zullen al je geld stelen en je neersteken. Ga daar dus niet heen. Ik ben er niet zeker van dat ik hun op hun woord zal geloven dat er enige gelijkenis is.
Die tijd dat je zowat in je eentje rondreisde door de wereld was vrij avontuurlijk. Als je daar op terugkijkt, glimlach je dan of heb je spijt?
Een beetje van allebei. Ik bedoel, er zijn mensen die zeggen dat ze er geen spijt van hebben. En ik denk dat dat sociopathisch is om dat te zeggen. Ik heb bijvoorbeeld zeker domme dingen gedaan in mijn leven, en als ik het opnieuw zou doen, zou ik hopelijk oud genoeg zijn om te weten dat ik sommige dingen niet moet doen. Je leert terwijl je door het leven gaat. Zo werkt dat. Maar ik vond het erg leuk om in mijn eentje de wereld rond te reizen. Ik bedoel, ik ben nu op leeftijd, ik ben een getrouwde man en daar gelukkig over. Ik mis mijn vrouw als ik weg ben. Ik slaap niet meer op de grond en ik weet meestal waar ik ga slapen. Ik reis nu in een tourbus. Het is tegenwoordig in sommige opzichten misschien minder chaotisch en romantisch. Maar ik ben blij dat ik veel van die ervaringen in mijn herinneringen heb. En één van de redenen dat ik dat boek schreef, was om het allemaal op te schrijven voordat ik het vergeet, want de tijd verstrijkt. Maar tegelijkertijd bedoel ik dat ik hier niet als een 42-jarige man zit te wensen dat ik nog steeds probeer te leven alsof ik 22 was, omdat dat op een gegeven moment onwaardig wordt.
Ik was verbaasd dat je het boek helemaal in elkaar hebt gezet op basis van aantekeningen die je hebt gemaakt, of hoe heb je dat gedaan?
Gewoon geheugen. Ik heb een redelijk sterk geheugen voor shows. Ik kan me de naam van niemand herinneren en ik kan zijn telefoonnummer niet onthouden, maar ik kan me wel dingen herinneren die tijdens shows zijn gebeurd.
Foto’s: Shannon Shumaker (portret, beschikbaar gesteld door artiest) & Liza van de Ven (live foto)