Frank Turner begon zijn carrière in post-hardcore band Million Dead maar maakte de stap naar singer-songwriter in 2005. De akoestische folkpunk die hij solo vertolkt werd al snel een groot succes.
Dit album heeft opvallend veel uptempo nummers die meer neigen naar punkrock dan de akoestische ballade. Zo is Do One een catchy nummer met backingvocals maar is Never Mind The Back Problems een ruiger nummer waar live de voetjes van de vloer bij kunnen. Op Ceasefire waart de geest rond van The Smiths. Girl From The Record Shop is een beetje pop punk met Weezer teksten. Over teksten gesproken… Tekstueel is Pandemic PTSD wellicht al wat gedateerd maar het is zeker een catchy nummer. Gelukkig zijn er voor de liefhebbers ook van die akoestische ballads als East Finchley of On My Way. The Leaders zit dan net weer in het midden en is extreem folky inclusief mondharmonica. Dat Frank Turner een echte verhalenverteller is blijkt uit nummers als Show People over het muzikantenleven en het introspectieve Somewhere Inbetween.
Wederom een mooi gevarieerd album van deze topmuzikant.