De EP van deze fijne Griekse band telt vier tracks. Zoals eerder gezegd wisselen ze tussen oldschool en modern. Auroro Borealis begint met een snedig tempo, vervelt dan tot een ouderwets midtempo zoals bij sommige tracks van Memoriam en pikt daarna weer aan bij een moderne sound, die twijfelt tussen licht atmosferisch en licht-pagan. De titeltrack staat bol van de agressie en zal bij optredens het startsein zijn voor een circle pit. Het duwen en trekken kan nog een eind doorgaan op Family Spree, met bovendien heel sterk gitaarwerk.
Een cover van Killing Joke is geen uitzondering, maar wel in de metal en al helemaal in de deathmetal. Freefall pikte er dan ook nog eens het relatief onbekende Complications uit. Het death-jasje zit deze track heel goed en dat is in de eerste plaats de verdienste van zanger Orfeas. Zo goed als Jazz Colemand is hij niet, maar mocht Coleman een gutural grunt hebben, dan weet je nu al hoe dat ongeveer zou klinken.