Je zou verwachten dat de veelheid aan festivals en de issues met het treinverkeer richting Tilburg The Next een beetje leeg zouden laten. Het tegendeel blijkt waar. Hoewel officieel niet uitverkocht is de show vanavond extreem goed bezocht. Het is dan ook een mooie, eclectische package.
De combinatie van post-hardcore van het eerste uur en nieuwerwetsere death metal zorgt voor een gemêleerd publiek. De jongeren, in hun bands met onleesbare bandnamen die komen voor de openingsbands en ouderen, gewoon in polo of zomerjurk die komen voor de headliner lopen door elkaar heen. In die zin is vanavond een mooie manier voor de bezoekers om eens naar een andere band te luisteren dan ze gewend zijn.
Op zich heeft het Schotse Frontierer het meest gemeen nog met de headliner. De djenty deathcore van de band kent dezelfde noise explosies en onconventionele songwijzigingen. Dikke breakdowns en chugga-chugga gitaarwerk wordt afgewisseld met vreemde gitaareffecten. Die combinatie zorgt er voor dat de moshpit al meteen in beweging is vanaf de eerste dissonante noot, maar dat het ook interessant blijft om naar te luisteren in de veilige zone met biertje in de hand.
Harder is niet altijd beter. Dat zei ik gisteren ook tegen mijn vriendin. En dat kan ik Archspire ook vertellen. En als dat je soort humor was, zit je bij deze Canadezen gebeiteld. Het begint al gelijk met een aankondiging dat Archspire niet komt optreden, maar in plaats daarvan vijf kansloze kerels komen optreden. Natuurlijk komt de band dan gewoon op. Daarnaast komt er een eindeloze stroom van puberale grappen voorbij over anale seks en poep. Werkt prima als je NOFX bent, maar voor een band die technische death metal maakt komt het niet helemaal over. Als ultieme gimmick hebben de mannen ook nog (naar eigen zeggen) 250 euro geïnvesteerd in een grote twister mat waar de mensen in de moshpit zich mee kunnen amuseren.
Okay, over dat hard nog even dus… Als je achter in de zaal de muur tegen je voelt trillen en je oren pijn doen met professionele oordoppen in staat het geluid dus simpelweg te hard. Daardoor vallen de nuances in de muziek ook weg. De uitdagende, knappe techdeath die de mannen op de plaat laten horen komt op deze manier niet tot zijn recht. Zo halen ook de flauwe grappen me uit de energie van de muziek. Een tof nummer als Drone Corpse Aviator dat beelden op zou moeten roepen van fantastische sci-fi verhalen verdrinkt nu in gedachten over poep en pies.
Gelukkig heeft Dying Fetus het geluid wel prima in orde. Vocalen en instrumenten zijn netjes in balans en de trommelvliezen hebben niet teveel te lijden. De aangename groove die verstopt zit tussen de moordende drumpartijen, grindcore vocalen en hakkende riffs maakt het aangenaam headbangen of natuurlijk moshen. De set is compact en effectief met naast klassiekers als Grotesque Impalement en Subjected To A Beating ook nieuwe nummers als Compulsion For Cruelty.
En ja hoor, daar is de band die zoveel bands wist te beïnvloeden: Converge! Als je goed luistert kun je horen dat die mix van noise, groove, georganiseerde chaos en hoekige riffs ook terugkomt in de openingsacts. Dertig jaar geleden veranderde deze band met hun eigenzinnige kijk op hardcore het muzieklandschap. En vanavond is daar een showcase van. Er is ervoor gekozen om vooral flink te vlammen met sonische explosies als Heartless en You Fail Me. Natuurlijk zit er een fijne partij nummers in van hun legendarische Jane Doe album zoals Hell To Pay en Thaw. De energieke, soms bijna psychotische schreeuwzang van Jacob Bannon staat nog steeds als een huis. Zijn stem spaart hij vooral daarvoor, weinig gelul tussen de nummers door maar gewoon knallen.
Een opvallende, dikke package waar Converge aantoonde heer en meester te zijn.