Frost* – Day and Age

Het nieuwe album van Frost* is een feit. Hier is door vele progliefhebbers, waaronder ikzelf, reikhalzend naar uitgekeken. 
Het is al weer 6 jaar geleden dat Falling Satellites uitkwam. Mijn eerste kennismaking destijds met Frost* en het eindigde dat jaar uiteindelijk erg hoog in mijn jaarlijst. Hoe kan het ook bijna anders met die bandsamenstelling. Graig Blundell (oa Steven Wilson) op drums, oprichter Jem Godfrey (oa Joe Satriani, Steve Vai) op toetsen/zang/gitaar, Nathan King (inderdaad de broer van Mark King. Hij speelde zelf ook in Level 42) op basgitaar en John Mitchell (Arena, Lonely Robot, It Bites) op gitaar/zang.
Op dit nieuwe album is Graig Blundell niet meer actief. Maar liefst drie verschillende drummers zijn bij de opnamen betrokken geweest. Sessiedrummer Kaz Rodriguez, Darby Todd (oa Gary Moore, the Darkness, Martin Barre) en Pat Mastelotto (oa mr.Big, King Crimson) mochten hun talenten verdelen over de 8 nummers die op Day and Age staan. De nummers zijn “tailormade” aan de hand van de verschillende drumstijlen. John Mitchell vertelt in de promobijlage dat bijvoorbeeld de nummers Skywards en Repeat To Fade een krachtige backbeat nodig hadden en dat Pat Mastelotto hier de perfecte stijl voor heeft.
De titeltrack is het eerste nummer op de schijf en tikt al gelijk bijna 12 minuten aan. En mijn verwachtingen zijn ruimschoots waargemaakt. Moderne prog in de eredivisie van het genre. Ik kan mij geen progliefhebber voorstellen die hier niet van smult. De gitaarpartijen en solo’s van John Mitchell zijn van een klasse apart. Heel herkenbaar en ik hoor zeer veel overeenkomsten met de muziek van zijn andere band Arena, maar ook zit het in de lijn van bijvoorbeeld de Poolse band Riverside. Hele prettige in het gehoor liggende enorm opzwepende tracks met lekker veel variatie. De mix is werkelijk subliem en dat voegt ook erg veel toe aan het totaal. Ik heb niet snel geen woorden klaar voor een review, maar deze heeft mij op de knieën. Ik heb het album nu al 5 keer beluisterd en weet niet wat ik er nog aan toe moet voegen. En dat zegt al genoeg denk ik. Iedere luisterbeurt hoor je weer nieuwe dingen en vallen er details op. Vooral de secuur geplaatste samples zijn een leuk extra. Of het nu een lieflijke kinderstem betreft die iets verteld of een operazangeres op de achtergrond zoals in Repeat to Fade. Het past als een puzzel in elkaar.
Ofwel blinde aanschaf. Ik had de review ook met slechts deze woorden kunnen schrijven, en dan hadden een boel kennissen en bekenden van mij direct begrepen wat ik bedoel. Frost* heeft met dit album wederom met drie pijlen vol in de bullseye gegooid.