Full House Brew Crew – Me Against You

2011 is het jaar dat de Full House Brew Crew hun debuutalbum Bet It All uitbrengt. Geïnspireerd door bands als Pantera, (oude) Metallica, Black Label Society en Five Finger Death Punch worden er tien composities opgenomen. Dat debuutalbum is zo krachtig dat het in het oog springt bij Michael Ammot (Arch Enemy) om hem even te vertellen hoe echt stevige riffs klinken.
Kern van het collectief FHBC is bassist Vagelis “Van” Karzis die misschien bij sommigen beter bekend is van de band Rotting Christ. De activiteiten bij Rotting Christ zorgen ervoor dat het tweede album Me Against You even op zich liet wachten, maar nu is het dan zover. Op dit album is Vagelis verantwoordelijk voor het meeste schrijfwerk, de zang en de gitaarpartijen (samen met George Tzatzakis).
Er is niets gelogen in het bovenstaande, want inderdaad staan de riffs op het album als een granieten monument en dan vooral in de eerste helft van het album.
De grens ligt bij When I Crossed That Door dat eveneens op een album van Nickelback terecht zou kunnen komen. De vijf composities daarna zijn meer gericht op een groter (lees: mainstream) publiek. Nog altijd liggen de riffs als een laag beton op de maag; het ligt ‘m vooral in het stemgeluid van Vagelis dat de composities wat toegankelijker klinken. In Bring The Chaos is het zelfs de variatie in het stemgeluid dat een extra accent aan het geheel meegeeft. Muzikaal staat het echter allemaal mooi als een huis en in The Undisputed wordt dat alles stroperig en zwaar aangezet.
Voor mij ligt het zwaartepunt echter in de eerste vijf composities. Snuivend en grommend, groovend en snoevend worden de riffs op je afgevuurd. In Cannot Be Judged komt het als een dolle stier op je af in een uptempo geluid. De basis is straf en we hebben hier zeker te maken met spierballen rock waarin een southern rockjasje met het geluid van The New Black wordt gecombineerd. Daaroverheen aangevuld met een heerlijke gitaarmelodie. Titelnummer Me Against You grooved genadeloos verder met een lichtelijk industrieel tintje qua ritme. Gaandeweg is er geen ontkomen meer aan. Ook No One’s Safe rockt erop los met dien verstande dat het ritme gangbaar is ingezet.
Met Hollow God is de megagroove van het jaar een feit. Bands als KoRn en FFDP kunnen in de leer bij FHBC. Het spreekt aan en beweegt zich in een aanstekelijke manier voort en dan weet FHBC met een dijk van solo nog een keer alles uit de kast te trekken.
Ik ken helaas het debuutalbum niet, maar Full House Brew Crew heeft me met dit album zeer overtuigd van hun kunnen. Ik houd van wel van die steunende en kreunende composities die goed in elkaar steken en je weten mee te nemen in het algemene geluid.