De luisteraar wordt acht nummers lang meedogenloos ondergedompeld in donkere melodielijnen en sombere teksten, een ouderwets jaren zeventig aanvoelend spektakel. Na het debuutalbum Vol.1 uit 2011 is dit het tweede album van deze vierkoppige band. Zanger/gitarist Giulio, bassist Annalisa Franci, drummer Fabio Nanni en toetsenist Nadin Pettricelli vormen deze uit Florence afkomstige band. Album openener The Deer Woman laat een strijd horen tussen gitaar en orgel, een strijd die onbeslist eindigt. Boletus Satanas is iets sneller qua tempo, de zang wordt wat overtuigender maar ook hier wordt de muzikale omlijsting zwaar gedomineerd door de gitaar- en toetsenpartijen. Halverwege gaat het tempo nog even twee versnellingen hoger, waarmee het meteen het snelste nummer van het album wordt. Drunk In Hell laat door het nummer heen een onheilspellende bel klinken, ook de zang is wat dreigender dan in de andere nummers. Het doet toch denken aan Black Sabbath uit de begin jaren zeventig.
De band is geinspireerd door bands als St Vitus en Cathedral, maar weet toch genoeg eigen inbreng in de nummers te stoppen om het geheel een eigen smaak mee te geven. Een sterk album dat wordt afgesloten met Profanation. Een nummer dat iets minder somber klinkt en een lekkere melodielijn tevoorschijn tovert. Als de energie van dit album live op het podium tentoongesteld kan worden, wordt het gegarandeerd een ijzersterk optreden.