Weinig bands weten dat oude, trve geluid van bands als het vroege Mayhem en Bathory zo sterk neer te zetten als Funeral Winds. De ijskoude, blikkerige lo-fi productie, die rauwe agressie… Het staat mijlenver weg van meer symfonische versies van black metal of die iteraties waar een “post” ergens in de genre naam staat. Je zou zweren dat het uit Noorwegen komt, maar de origine van deze band is gewoon Rotterdams.
Met het vorige album, dat nog geen jaar terug verscheen, Stigmata Mali nog vers in het geheugen heb ik hoge verwachtingen van deze nieuwe schijf. Er wordt netjes voortgeborduurd op dat album. Gestage drums lijken een soort marstempo te volgen en gaan soms over in razendsnelle blastbeats. Furieuze riffs glijden over in meer majestueuze gitaarpartijen. En daarboven die vocalen die klinken alsof gitarist/vocalist Hellchrist Xul zijn longen vol ectoplasma zitten.
De plaat handelt over Hij wiens naam 333 is en dat 3 maal, verraadt de biografie ons. Blijkbaar is dat Choronzon, die we moeten trotseren om voorbij De Afgrond te komen. Dat klinkt behoorlijk duister, nietwaar? Niet half zo duister als deze plaat. Fans van het eerdere werk kunnen deze weer zonder problemen aanschaffen, maar verwacht niet veel vernieuwends.