Atmosferisch is een cliché om te gebruiken in een album review. We ontkomen er echter niet aan bij deze plaat.
Funus is het project van multi-instrumentalist Ruben Vermeulen dat na een black metal start ontaardt is in een shoegaze eenmansband. Zachte, dromerige vocalen worden begeleid door kabbelende (vaak akoestische) gitaarklanken met flink wat reverb. Het valt echter niet mee om met dergelijke soundscape-achtige muziek de aandacht vast te houden. Met dit album slaagt Funus daar ten dele in.
De nummers zijn warm en bedwelmend. Ze vloeien echter soms wel heel onzichtbaar in elkaar over. Ze voelen rustgevend, en soms ook wel emotioneel. Maar echt pakkend? Nee, dat vind ik ze zelden. Dat is deels een kwestie van smaak denk ik. Toch zijn er wat nummers die me net wat meer bij de kladden wisten te grijpen toch, zoals Soul Faced en Never Heard waarbij de gitaarpartij soms net wat vinniger klinkt. Wat mij betreft mag er nog iets meer met de hard-zacht dynamiek worden gespeeld. Evenwel staat het muzikale vakmanschap en passie buiten kijf en zal het liefhebbers van de rustigere shoegaze kunnen bekoren.