Gary Moore – Live From London

Na de bluesperiode van Still Got The Blues en tien jaar experimenteren met zelfs elektronische beats in A Different Beat, begon Gary Moore in 2001 met Back To The Blues aan een van de bloeiperiodes in zijn carrière. Moore leek zich beter dan ooit te voelen wanneer hij pure blues kon combineren met gierende rocktracks, terwijl hij met zijn bluesplaten ook een beduidend betere zanger was geworden. Een van zijn beste albums was Bad For You Baby uit 2008. Helaas bleek het zijn laatste, want Moore overleed in 2011, slechts 58 jaar oud.
Moore was zeker later in zijn carrière zo’n artiest die er live altijd nog een tandje bij kon zetten. Ik heb bijna alles van Moore in de kast staan, maar negen van de tien keer dat ik iets uit Moore’s solocarrière draai grijp ik terug op de Essential Montreux-box, met vijf livealbums van het Montreux Jazz Festival uit de periode 1990 tot 2001. Maar ja, daar zit dat laatste stuk niet bij, waaronder Bad For You Baby. Van een concert mét materiaal uit de laatste periode is nu Live From London uitgekomen.
Opgenomen in december 2009 in de Islington Academy in Londen, met drummer Steve Dixon en twee muzikanten die hem op zijn laatste albums al terzijde stonden, toetsenist Vic Martin en bassist Pete Rees. Een strakke band, die traditiegetrouw vooral de basis legt voor het geweldige gitaarspel van Moore. Niet weggedrukt in de mix, ook Martin niet, maar ze waren nu eenmaal het canvas waarop Moore zijn meesterwerken maakte.
De setlist is eigenlijk best opmerkelijk met niet minder dan negen covers. Maar ja, als je dan ziet dat daar Oh, Pretty Woman, Since I Met You Baby, The Blues Is Alright en Walking By Myself bij zitten is het ineens een lijst typische Moorekrakers. Met ook nog vier tracks van Bad For You Baby, het titelnummer van Still Got The Blues en uiteraard afsluiter Parisienne Walkways heb je een setlist om van te watertanden. Dat heb ik dan ook dertien tracks en 78 minuten lang zitten doen. Dit is Moore op zijn best, met een setlist waar hij zélf heel blij van werd. De zaal was niet groot en dat is ook in het geluid gehandhaafd. Het resultaat is dat het klinkt alsof je bijna voor aan het podium staat. Je hoort alle details in Moore’s spel, of hij zijn Gibson Les Paul nou laat kreunen, laat grommen of laat gieren.
Dit album komt bij mij prominent naast de Essential Montreux-box te staan. Bijna tien jaar na zijn dood brengt Mascot zomaar een van zijn beste livealbums ooit uit. Verplichte kost voor de fan en een geweldige kennismaking voor de aanstaande fan. Waarschuw wel even je buren: dit is zo’n album waarbij je de neiging hebt het steeds iets harder te zetten…

Gary Moore website