GE Heavy: Engel of Deathfest – 11/11/2022 Groene Engel – Oss

Met plezier heb ik mogen ervaren dat er met Groene Engel Heavy steeds meer harde muziek wordt geprogrammeerd in de Groene Engel in Oss. Dit mag echter wel de uitsmijter genoemd worden, een heus (death) metal festival met vooral Nederlands talent.

Naast de gebruikelijke concertzaal is vanavond ook het kleine podium van het café in gebruik. Op die manier kan de volgende band beginnen als de andere klaar is. Kortom, continue live muziek verzekerd. En mocht je de band in een andere zaal niets vinden, geen nood, er is een DJ aanwezig die de fijnste metal deuntjes door de speaker blaast.

Voor de dorst is er naast twee goed bemande bars, nog een stand met Grim Reaper vodka, een pittig drankje gemaakt met  Carolina Reaper pepers. Leuk om zo’n lokale onderneming ter plaatse te zien. Het eten in de brasserie gaat wat minder soepel en de niet-metalheads van wat hogere leeftijd zijn wat verrast door deze in het zwart gehulde bezoekers. Verder is alles prima geregeld en is de sfeer bijzonder gemoedelijk. Het publiek is een prettige mix van jong en oud, man en vrouw. De medewerkers bij de entree en in de zalen dragen zeker bij aan die fijne sfeer en hebben er duidelijk zin in.

Nephylim is geen onbekende in Oss. Ze stonden al eerder in de Groene Engel met Graceless. Toen trapten ze de avond af en dat doen ze vanavond weer op het Zaal Podium. Frontman Tijn Bosters heeft zoals altijd het goede humeur en energie om het publiek wakker te schudden. Vanavond lijken de gitaristen iets tammer, maar dat maakt de muziek niet minder. Technische problemen zijn de band niet vreemd, dit keer wordt Tijn geconfronteerd met een niet werkende microfoon. Gelukkig lost hij dat snel op door de microfoon van gitarist Kevin te gebruiken. Hoogtepunt is de introductie van de nieuwe single, waar Tijn laat horen dat hij naast de bekende death metal grunt, ook black metal screams en zelfs clean vocals beheerst. Meer van dit in het repertoire jongens!

De uit Den Bosch en Helmond afkomstige thrashers van Headless Hunter mogen dan nog geen officiële singles hebben uitgebracht, met hun energieke optredens hebben ze al naam weten te maken in de Nederlandse metal scene. Die naam weten ze te bekrachtigen met een explosief optreden op het Café Podium. Nummers als Sentenced To Live en Liberate Your Will worden door vocalist Lucas opgefokt de zaal in geschreeuwd. Bassist Kiko is niet alleen een blikvanger met zijn knalrode dreads en groovy baswerk, hij is ook het onderwerp van de nu al publiekslieveling Kiko Is Stoned. Bij dit nummer gaan een paar reuze opblaasbare joints de zaal in, waarmee de moshers elkaar om de oren kunnen slaan. De eerste pit van de dag betekent meteen het eerste glas bier over me heen. Het festival is nu echt op stoom.

The Curse Of Millhaven is de enige niet-Nederlandse band vandaag.  De sympathieke Belgen zetten op het Zaal Podium een vette deathcore set neer die me positief weet te verrassen. Het klinkt bruut, snoeihard en compromisloos, zonder de melodie te verliezen. Vooral het snelle, constante drumwerk van Bart en de krachtige presentatie van vocalist Jasper maken indruk. Fijne band voor fans van deathcore acts als Carnifex.

Het is druk bij het Café Podium als Black Rabbit hun death/thrash ten gehore brengt, de hoeveelheid theaterrook die de zaal in geblazen wordt is echter wat overdadig. Het is bijna het vervolg op de rolprent “Gorilla’s In The Mist,” “Rabbits In The Mist’’. Het samenspel tussen de gitaristen en bassist is mooi om te zien en de grunt van de vocalist is ziekelijk diep. Ik hou er wel van als de snaren geselaars naast elkaar staan te spelen en mooi synchroon staan te headbangen en dat doen ze regelmatig. Het kan soms wat cheesy overkomen, maar de heren komen er door hun energie prima mee weg. Nummers als La Bestia, Parasite of Minds en Taken By The Devil worden smakelijk geconsumeerd door het publiek.

Na optredens van deze relatief jonge bands, is het tijd voor een optreden van de wat oude rotten in het vak op het Zaal Podium. Het Amersfoortse Bodyfarm grossiert al sinds 2009 in slopende, old school death metal. Door de jaren heen is de stijl wat opgeschoven en zijn er elementen uit andere metal genres geïntegreerd in het geluid. Na het grote verlies van zanger Thomas Wouters heeft de band toch de kracht gevonden door te gaan. De huidige line-up met zanger/bassist Ralph de Boer en drummer David Schermann (o.a. ook Wesenwille, Grafjammer en Wrang) weet live zeker te overtuigen. Fans van het eerste uur hoeven niet teleurgesteld te zijn vanavond. Zeker niet als de death metallers nog eens tonen dat ze helemaal terug zijn door een nieuw nummer, Torment te introduceren met een fijne gejaagde riff en trefzekere percussie.

 

Het kleinere Café Podium is perfect voor Mouflon. Het duistere gevoel, het onderhuids gevaarlijke van de sludgy death/doom, komt daar het beste tot zijn recht. Vocalist Robert John weet met zijn indringende blik iets ongemakkelijks, wat onheilspellends toe te voegen. Zonder twijfel voelt deze band het meest underground van alle acts van vandaag.

 

De grootste naam van de dag staat daarna op het Zaal Podium. Pestilence is naast succesvol in eigen land, ook zeker een exportproduct en is zonder twijfel één van de pilaren waar de vaderlandse death metal bands op zijn gebouwd. Vanavond brengen ze hun derde album (alweer uit 1991)  Testimony Of The Ancient in zijn geheel ten gehore. Ik ben geen fan van het kunstje om een album integraal te spelen omdat het weinig kans tot verrassing biedt in een set. Dat neemt niet weg dat het speltechnisch dik in orde is en het publiek deze klassieker gretig tot zich neemt. Al was de performance van zanger / gitarist Patrick Mameli toch minder enthousiast en overtuigend dan je van zo’n ervaren naam zou mogen verwachten. Het zeer vloeiende vingerwerk op de bas van Joost van der Graaf was echter een genot voor het oog.

De dikste breakdowns komen natuurlijk van Changing Tides op het Bar Podium. De ster van deze death/metal core band is al even stijgende en er lijkt nog geen teruggang in hun succes te bespeuren. Kasper Wienk maakt weer indruk met zijn diepe grunts en energieke performance, vakkundig ondersteund door Timmy De Man in zijn rol als tweede frontman, bassist en achtergrond vocalist. De dikke baslaag en drums van Timmy en Wesley plaveien het pad perfect voor de down tuned, lompe riffs van Bas en Daan. Het publiek schudt de hoofden van de nek tot de rug. Komisch intermezzo is er dan nog als drie heren en een dame uit het publiek het podium mogen betreden. Wie het eerst zijn glas bier leeg heeft en op het hoofd zet krijgt een gratis shirt. De wedstrijd is vrij ongelijk en deze journalist wordt totaal afgetroefd door zijn buurman, die daarmee een t-shirt van de band won. Voegde dit intermezzo veel toe? Vast niet, maar vermakelijk was het zeker wel.

De avond wordt afgesloten door Sisters of Suffocation op het Zaal Podium. Een groot gedeelte van de bezoekers is reeds murw geslagen door de smerige riffs van de voorgaande bands, genekt door het bier of moet simpelweg de trein halen en is verdwenen. Dat weerhoudt de band er echter niet van om hun beste beentje voor te zetten. Ik ben er al een beetje gewend om Linn Liv  (Yakoeza, Cyanide Paradise), die hier in haar woonplaats staat, te zien als vocaliste nu originele brulboei Els werkt aan haar gezondheid. Naast een brute strot heeft deze dame de gave het publiek mee te krijgen. Dat doet ze dan ook vakkundig bij bijvoorbeeld het intro van het lompe nieuwe nummer Buried In The Crowd. Het is mooi om te zien dat de band’s podiumpresentatie elke keer beter is. De momenten waarop gitaristen Emmelie en Simone geflankeerd worden door bassist Tim ogen tof. Naast publieksfavorieten Brutal Queen, Humans Are Broken en afsluiter Shapeshifter, horen we naast het eerdergenoemde nieuwe nummer ook nog nieuwe single Pay My Dues als mooi voorproefje van het binnenkort verschijnende nieuwe album.

Met pijn in de nekspieren, bier over de outfit  en een grote glimlach verlaat ik het festival. Werkelijk een leuke nieuwe aanwinst voor het bestaande festival aanbod. Enige verbeterpuntjes zijn het wat wisselvallige geluid en het feit dat de bar wel heel plotseling dicht ging na de laatste band. Verder hoop ik van harte op een tweede editie in 2023 en ik niet alleen! Uit mijn gesprekken tijdens en na het festival blijkt wel dat vele bezoekers mijn enthousiasme delen.

 

Foto’s: Seth Abrikoos & Jochem van der Steen