Gemma Ray – The Exodus Suite

Nee, dat is geen schrijffout. Geen happy metal van het Duitse Gamma Ray, maar een nogal wat lastiger te plaatsen Engelse, in Berlijn woonachtige artieste. Gemma Ray, met een e dus. Wikipedia noemt genrebenamingen als pop-noir, sideways blues en gothic folk. Zet daar dan nog maar psychedelica, surf en nog wat genres bij en je komt in de buurt. Een paar jaar geleden werkte ze met Sparks, ook al zo’n act die de grenzen van de pop opzoekt. Eén ding is het in elk geval niet: gewoontjes.
Het album werd vrijwel live in zeven dagen opgenomen in een Berlijnse studio op het voormalig vliegveld Tempelhof, terwijl vlakbij Syrische vluchtelingen werden gehuisvest. Het sloot naadloos aan op de thematiek van de songs. Er zijn slechts vier muzikanten actief op dit album. Gemma Ray zelf (zang, gitaar, toetsen, Mellotron), Andy Zammit, haar vaste drummer, co-producer en op vier tracks co-componist, bassist Fredrik Kinborn (mede veranwtoordelijk voor de instrumentale improvisatie “Acta Non Verba”) en toetsenist Carwyn Ellis. Verder was naast Gemma Ray en Zammit ook Ingo Krauss (Nina Hagen, Swans, Einstürzende Neubauten) als producer aangetrokken.
Opener “Come Caldera” bestaat alleen uit zang en een Farfisa-achtig orgelgeluid en het zet de toon voor het album. Een heel bescheiden instrumentarium, met vaak dat orgeltje of surfachtige gitaren, zorgt voor een spannende ondergrond voor Gemma Ray’s heldere, maar ook gedragen en wat sombere zang. Het resulteert in een intrigerende, wat mysterieuze sfeer. Een bibberig orgeltje, flink wat echo of reverb op lang aangehouden gitaarnoten, met trefzekere dunne penseelstreken worden songs opgebouwd. Het doet denken aan de bedrukte, koele sfeer die vaker aan in Berlijn opgenomen albums kleeft, terwijl het tegelijkertijd beelden oproept van een ondergaande zon in een Amerikaanse woestijn. Een jazzkelderzangeres die ‘s avonds op een klein openluchtpodium staat. Kortom, The Exodus Suite is sterk beeldend, maar verre van eendimensionaal.
De psychedelica komt ruim aan bod, ook in vergelijking met haar voorgaande albums, en tegelijkertijd blijft het echt pop. Associaties werken bij wat minder voor de hand liggende muziek dan het beste. Maar ja, ‘Kristin Hersh meets Barry Adamson’ zal niet iedereen iets zeggen. Misschien helpt het als ik vertel dat Kristin Hersh zangeres was van de indierockers Throwing Muses en dat Barry Adamson deel uitmaakte van Nick Cave’s Bad Seeds. Nou vooruit, misschien zou je “There Must Be More Than This” kunnen vergelijken met de begrijpelijker momenten van Björk.
Hoe dan ook, The Exodus Suite is een heerlijk spannend album. Misschien wat minder geschikt voor een warme zomermiddag, maar des te meer voor ‘s avonds laat met een goed glas wijn binnen handbereik.
Volgende maand is Gemma Ray voor twee optredens in Nederland.
Gemma Ray website