Gene Loves Jezebel – Dance Underwater

Veertien jaar wachten op een nieuw album wordt eindelijk beloond!
Het nieuwe album van Gene Loves Jezebel is dynamisch, sprankelend en erg toegankelijk. De line-up kent na al die jaren nog steeds bekende namen. Onder leiding van zanger Jay Aston worden er tien nieuwe nummers aan de wereld gepresenteerd. De rest van de band bestaat uit gitarist James Stevenson, bassist Pete Rizzo en drummer Chris Bell. De band timmert al dertig jaar aan de weg, in het begin natuurlijk nog met broer Michael Aston, maar soms splitsen wegen om er voor te zorgen dat ieder zijn eigen koers kan varen. Wat hier dan wel verwarrend is, is dat beide broers een band onder dezelfde naam aanvoeren. Er zijn dus twee bands, met dezelfde naam. De Jay Aston bezetting is nu de line-up met een nieuw album, in de lijn van voorgaande successen.
De nummers zijn dansbaar, vrolijk en dan ineens weer intiem en klein. Het album opent met het rustige Charmed Life (Never Give In), dat in het refrein wat vlotter wordt. Net als in diverse andere nummers spreekt de melodie meteen tot de verbeelding en blijven de refreinen direct hangen. Summertime is de single, en eigenlijk het perfecte zomernummer. Vrolijk en onbezorgd klinkt het nummer, waarbij je je voor kan stellen lekker in de zon bij een strandtent te zitten. Hoe anders is How Do You Say Goodbye (To Someone You Love). Een tranen trekkend intiem nummer, met die moeilijke vraag. Hoe neem je afscheid van je grote liefde? Dan spat de vrolijkheid weer uit de speakers met IZITME, de sfeer is direct weer goed.
En zo is er over elk van de nieuwe nummers wat positiefs te melden, tot aan afsluiter I Don’t Wanna Dance Underwater. Het album is geweldig om te luisteren, keer na keer. En zelfs na de zoveelste keer verveelt het album absoluut niet, grote klasse dus.
Live heeft de band zich ondertussen al laten zien, onder andere in Hengelo, De Metropool. In een half uur tijd mocht de band de zaal opwarmen voor The Mission. Een taak die Aston en collega’s goed afging. De nummers werden wel iets sneller gespeeld, maar het geheel oogde strak en gecontroleerd. Aston moest halverwege het enthousiasme wat temperen en zei ‘Slow Down, It’s Almost Like A Punk Rock Set’. Het was dan maar een half uur, maar het was genieten met een hoofdletter G!