Een avond waar velen naar uitkeken, Gene Simmons, de over bekende frontman en bassist van Kiss komt een deuntje spelen in de 013. Dit keer niet met zijn vaste kameraden maar met een eigen band. Voor de fans maakt het niet zoveel uit, de set list staat sowieso vol met werk van Kiss, hoewel de man ook best wat eigen repertoire heeft (Gene Simmons Vault, tien cds, 150 nummers). Een zeer hoog gehalte aan fans met een Kiss T-shirt dus.
De avond begint met The Blackmordia, een band uit Parijs, Frankrijk. Niet het programma dat je zou en mag verwachten op een avond als deze. De mannen denken dat ze al heel wat zijn, getuige de maniertjes op het podium, maar nadat het publiek niet reageert op je 20ste roep “Make some Noise”, zou je kunnen denken dat het tijd wordt uit een ander vaatje te tappen. Kennelijk is er meer nodig dan een goudglittershirtje en een grote naam op je tourposter om publiek in beweging te krijgen. Ga gewoon verdomd goede muziek maken waar de energie van afspat!
Wat je er ook van vindt, Gene Simmons heeft alleen al voldoende charisma om het publiek aan het podium te kluisteren. De band die hij deze tour bij zich heeft zijn een aantal vaste muzikanten van de Thee Rock n Roll Residency uit Nashville. Een soort wekelijkse rock’n’roll vrijtoegankelijke jamsessie. Stuk voor stuk goede muzikanten. De ingrediënten zijn er dus voor een mooie avond. Maar, helaas, dat wordt het niet. Simmons zit op de praatstoel, schoffeerd op botte wijze de geluidsmensen (misschien de mensen die voor je sound checken een op aanspreken) en fans, blijft op z’n praatstoel, doet eens een liedje, soms een half liedje, maakt een selfie (en daar vooral het publiek niet bij betrekken), enzovoort, enzovoort. Geen moment krijg je het gevoel bij een concert te zijn, eerder een slechte comedy show met zo nu en dan een liedje. Tot drie keer toe komt er een horde fans op het podium om mee te “zingen”. Best leuk, maar een keer lijkt me ruimschoots voldoende.
Is het allemaal kommer en kwel? Njee, dat ook weer niet. De momenten waarop wel wordt gespeeld (en vooral wordt doorgespeeld) zijn het luisteren en kijken prima waard. Het moment dat een 14-jarige jongen (Hube) het podium betreedt om mee te spelen op ‘Parasite’ is denk ik het hoogtepunt, al lijkt de band nog al onzeker bij dit onderdeel, het een jam sessie band toch? Het blije hoofd van het drummertje (Iwan) die ondanks een uitkaffer vanwege zijn Maiden shirt toch mee mocht drummen is ook zeker een lichtpuntje.
Als de laatste noten wegvloeien maakt het publiek zich op voor een toegift die er niet komt. Zo eindigt deze erg rommelige avond, waarvan ik me levendig kan voorstellen dat je je als muziekliefhebber serieus afvraagt waarom je hier 55€ voor hebt betaald. Memorabel is het in elk geval wel.
Foto’s door Marc Koetse