Op hun debuutalbum Don Quichotte merk je meteen aan de sound en de songopbouw dat de band roots of interesses heeft die teruggaan tot de gitaarrock, kraut en noise van de jaren ’80. Van daaruit komen ze naar een soort van gelaagde, breed uitwaaierende cinematografische postrock. Sommige tracks hebben een rockabilly-twang die niet zou misstaan op een spaghettiwesternsoudtrack van Ennio Morricone, terwijl Generator op andere (korte) momenten klinkt als een instrumentale versie van The Sound of een brave Sonic Youth (o.m. als de sax de orde verstoort op In A Cure For Neil). Raakpunten zijn er voorts met Yawning Man, Turpentine Valley, The Sonics, Crites en TMGS.
Het album ademt van begin tot eind een soort broeierige, nachtelijke rusteloosheid uit, het muzikale equivalent van ongedurig zitten wachten terwijl donkerte en stilte geen duimbreed toegeven.