Na een succesvolle tour vorig jaar waarin voormalig Queensrÿche zanger Geoff Tate het legendarische album Operation: Mindrcrime centraal stelde is hij nu terug met The Big Rock Show tour. Dit keer speelt hij vrijwel alle klassiekers van Queensrÿche en blijkt hij net als vorig jaar in blakende vorm te steken. Het wordt dan ook een mooie avond.
Dat de populariteit van Tate nog steeds groot is blijkt wel uit het feit dat de Boerderij op het oog uitverkocht lijkt. Misschien hadden er nog een paar bezoekers bij gekund maar daar is verder niemand rouwig om. Op de warmste 1 september ooit is het best prettig als je toch nog een beetje ruimte om je heen hebt. Maar nogmaals, de zaal lijkt vol en de temperatuur loopt al snel naar grote hoogte. En dat komt mede door de prestaties op het podium.
Tate en band trappen af met het geweldige Empire waarmee direct de toon is gezet. De band heeft er zin in, het geluid is geweldig en Tate zelf is formidabel bij stem. Tate heeft een internationaal gezelschap om zich heen verzameld die zo uit het Songfestival lijken te zijn weggelopen. Met dit verschil dat deze mannen wel degelijk kunnen spelen en hun enthousiasme aanstekelijk werkt. De sfeer is tijdens Empire dan ook direct al geweldig.
In anderhalf uur krijgen we de ene na de andere Queensrÿche klassieker over ons heen gewalst. Breaking the silence, I don’t believe in love, Walk in the shadows, het magistrale Jet city woman en uiteraard Silent lucidity. Het is een groot feest der herkenning met Tate in een absolute glansrol. Een van de redenen dat Tate zo goed zingt is omdat de drummer op een akoestisch drumstel speelt. Daardoor spaart hij zijn stem en hoeft hij zich niet te overschreeuwen om boven het geluid uit te komen. Het enige nadeel hiervan is dat de songs soms net niet de pit hebben van de originele uitvoeringen. Maar een kniesoor die daar op let. Tijdens een praatje tussendoor laat Tate weten hoe snel de tijd is voorbij gevlogen sinds de start van zijn carrière en hoe de tijden zijn veranderd. En als hij laat weten dat hij inmiddels ook al 65 is krijgt hij een ovationeel applaus.
De toegift begint met een goede maar toch ook overbodige versie van Pink Floyd’s Welcome to the machine. In plaats daarvan waren Warning of Revolution calling meer op zijn plaats geweest. Maar met Take hold of the flame en het geweldige Queen of the reich wordt deze avond alsnog passend afgesloten. Wat Tate tijdens dit laatste nummer er nog uit weet te persen is indrukwekkend. Hij mag dan op leeftijd zijn, hij zingt nog altijd als in de hoogtijdagen van Queensrÿche. In deze vorm kan Tate nog jaren mee.