Geoff Tate – Dynamo (Eindhoven) 18/12/2016

Het optreden wat Geoff Tate met z’n band in november 2015 in de 013 in Tilburg gaf kan ik me nog herinneren als de dag van gisteren: een 2 uur durend concert waarin de integrale uitvoering van het in 1988 uitgebrachte album Operation Mindcrime centraal stond. Aangevuld met eigen werk en een flinke greep uit de nummers van de EP Queensrÿche en de albums The Warning en Rage for Order. Critici die waarschuwden dat Geoff niet meer fatsoenlijk zouden kunnen zingen kwamen bedrogen uit en velen baalden achteraf dat ze geen kaartje gekocht hadden voor wat voor mij een van de concerten van het jaar is geworden. De lat ligt hoog en ik ben benieuwd of Geoff zich vanavond kan evenaren in een akoestische setting!
Voordat het zover is mag de zaal in de stemming gebracht worden door Snake Bite Love: een female fronted Motörhead tribute band die het ook op de akoestische tour gooit. Het blijkt dat dit het eerste echte optreden van de band is, en dat verbaast mij een beetje omdat de hele show erg geroutineerd overkomt. Boegbeeld Micky Huismans wordt geflankeerd door 4 muzikanten die zich teruggetrokken bezig houden met de taak die hun toebedeeld is: muzikaal ondersteunen. En dat doen ze voor de afwisseling eens niet met een traditionele bezetting, maar beide gitaristen worden ondersteund door cajon en elektrische contrabas, wat de sound een geheel eigen twist geeft.
Ontdaan door de dynamiek van het origineel zorgt de erg prettige stem van de zangeres met ervaring in End of a Dream voor een subtiele vertolking van de nummers waarbij het iig bij mij enkele keren even duurt voordat ik in de gaten heb wat ze nou spelen. Deze eigen twist kan ik waarderen, en als ik een puntje van kritiek mag plaatsen is dat eigenlijk dat ze best wat langer hadden mogen spelen. Ik zie de band weer terug bij de Lemmy Lives avond in de Effenaar, en kijk er al naar uit!
De instrumenten op het podium verraden dat ook Geoff Tate vandaag voor de niet traditionele “unplugged” benadering gaat: 3 gitaren worden ondersteund door cajon, cello en viool. Toch is al vrij snel duidelijk dat de band ook een duidelijk andere twist aan de definitie “unplugged” geeft: waar de support voor een laid back en ingetogen sound ging, gaat de headliner voor een dynamische set waarbij de cajon qua volume als een volwaardige drumkit overkomt, en is er een dominante rol voor de viool weggelegd. De nummers komen krachtig en intiem tegelijk over, een mix die goed in de smaak valt.
Geoff is duidelijk goedgehumeurd: veel (persoonlijke) ervaringen vullen de pauzes tussen de nummers. Nou ben ik normaal gesproken niet zo’n voorstander van veel gepraat wat het tempo uit een concert haalt, maar in dit geval geeft het een erg persoonlijke twist aan de avond, die door een niet stampvolle zaal bijzonder intiem overkomt. De diverse hangtafels om met een biertje onderuitgezakt te kunnen genieten ondersteunen dit gevoel.
Qua setlist worden we getrakteerd op een prima doorsnede van het repertoire van Geoff, zowel solo als destijds als frontman van Queensrÿche. Toch valt het op dat recent werk met regelmaat aangegrepen wordt voor een rookpauze, maar dat tijdens nummers als o.a. The lady wore black, Take hold of the flame, I don’t believe in love, Silent lucidity, Chasing blue sky en Eyes of a stranger het publiek als een soort van subtiele backing vocal de nummers van dat extraatje voorziet waarvoor je naar een live concert gaat. Qua vocale performance durf ik te zeggen dat hij mijn hierboven genoemde referentie overtreft: krachtig en zuiver, en de nummers met het niet geringe toonbereik worden feilloos vertolkt. Tel hier de behoorlijke eigen twist van de muzikale ondersteuning bij op en het is geen verassing dat het luide applaus na de wel wat korte toegift van slechts een nummer absoluut op z’n plek is. Dat het concert verrassend anders uitpakte dan ik had verwacht zorgt voor een plekje in mijn lijstje met top concerten van 2016. En dit is een mening die om mij heen door velen gedeeld wordt!