GEPH – GEPH

Er is een aparte categorie gitaren genaamd touch-gitaren. Gitaren waarop de bespeler de snaren vooral tussen de frets aanslaat in plaats van met een plectrum of de vingers ergens in de buurt van de body. Die techniek, ’tapping’, is in de rock en metal bepaald niet ongewoon sinds Eddie van Halen die bij het grote publiek introduceerde. De specifieke touchgitaren, zoals de Warrgitaar en de Chapman Stick zijn desondanks relatief onbekend gebleven, ook met bekendere bespelers als Tony Levin, Markus Reuter and Trey Gunn, allen bekend uit King Crimson en verwante bands.
Een jongere pleitbezorger van de Chapman Stick is Josh Goldberg. Na een prachtig dubbelalbum met And The Traveler en een vrijwel instrumentaal solo-album onder de naam The Afro Circus is Goldberg nu terug met zijn nieuwe band GEPH. Een soort Chapman Stick-powertrio met naast Goldberg – óók op Chapman Stick – John Tyler Kent en op drums Josh Merhar.
Het geheel is opgehangen aan een verhaal dat speelt in het jaar 2135 en gaat over de eerste quantumnaut, een reiziger die verkleind wordt en zo de elementaire deeltjes op Aarde kan bestuderen. Leuk als je de levendige fantasie hebt om zo’n verhaal op de muziek te betrekken, maar door het feit dat het instrumentaal is en er dan ook nog eens titels tussen zitten als “Yocto” en “Mawhktarr Da’ario” (de enige livetrack op het album) zal niet iedereen meteen in het verhaal meekunnen.
Ook zonder dat verhaal valt er gelukkig genoeg te genieten. Goldberg, Kent en Merhar zijn bijna prognerds avant la lettre, maar in de eerste plaats zijn ze rockers. In zeven songs met een totale lengte van bijna veertig minuten trekken ze alles uit de kast. Omdat de Chapman Stick qua tonen meer mogelijkheden biedt dan gitaren of bassen, kunnen twee Chapmansticks met vergelijkbare tonen complexe structuren oproepen, maar ook een bijna met een gitaar en bas vergelijkbare rolverdeling gebruiken. Goldberg en Kent wisselen dat voortdurend af, terwijl Merhar het met complexe ritmes aan elkaar mept. Dat klinkt wat oneerbiedig, maar zo is het niet bedoeld. Gek genoeg is het in de eerste plaats zijn drumwerk dat van wat ze zelf als ‘instrumental progressive jazz metal’ omschrijven progmetal maakt.
Met twee van die ultra-nerdy veel-nootjes-instrumenten zou het razendsnel een niet door te komen notenbrij kunnen worden, ware het niet dat Goldberg al eerder heeft laten horen zich in te kunnen houden en een goed gevoel voor melodie te hebben. Zijn kompanen Kent en Merhar zijn uit hetzelfde hout gesneden. Gekoppeld aan een prima mix van Kent levert dat instrumentale krachtpatserij op die ondanks breaks per strekkende meter steevast goed te volgen blijft.
De pret die te zien is in het begin van de video van “Mawhktarr Da’ario” hoor je terug op het album. Okee, de doorsnee radioluisteraar zal GEPH veel te ingewikkeld vinden. De avontuurlijke muziekliefhebber zal echter verrast worden door het gevoel voor melodie dat deze mannen uit hun exotische instrumenten halen.
[youtube id=”1OCfYW2iDJY”]
GEPH op Bandcamp