Get Some + Brothers In Arms + Merauder – Dynamo (Eindhoven) 12/11/2016

Terwijl Eindhoven volledig in teken staat van het lichtfestival Glow heeft Dynamo een heel ander feestje te vieren. Namelijk de eer om Merauder te ontvangen voor hun op 1 na laatste show in Nederland ooit.
Voorprogramma Get Some uit Den Haag kunnen we niet ontzeggen een flinke portie energie in hun optreden te gooien. Afgewisseld met wat geintjes en een sneer richting Giel Beelen brengen ze redelijk standaard hardcore. Niets verrassends maar op zich ook niets verkeerds.
Daarna verschijnt Brother in Arms op het podium. De rijzige gestalte van frontman Andrew dwingt respect af, en de nummers zijn krachtig en hard maar bevatten toch een sterke melodie. Zelden een hardcore band mogen aanschouwen die enerzijds zo’n standaard en harde sound heeft maar toch de melodie zo vast weet te houden.
Andrew vraagt het publiek regelmatig wat meer los te gaan en te dansen maar er blijft een groot gapend gat voor het podium. Het lijkt er een beetje op dat het publiek toch een beetje bang is om in een oncontroleerbare moshpit terecht te komen.
Andrew spreekt daarnaast zijn ergernis uit over de fascistische hardcore bezoekers die nog steeds bij de concerten schijnen te komen opdagen terwijl hardcore juist tegen racisme, seksisme, etc. zou moeten gaan. Hij beloofd dan ook bebloede racistisch T-shirts te belonen met gratis goodies.
Als Merauder het optreden start blijkt duidelijk dat zij toch de reden zijn dat de bezoekers naar Dynamo zijn getogen. De gevreesde moshpit ontploft als een vijftal met zwaaiende armen en benen blijk geven van hun enthousiasme. Jammer genoeg houdt het veel anderen ver van deze pit vandaan en Merauder’s frontman Jorge maant deze heren dan ook een beetje. Het is tenslotte een moshpit, geen opname van een kung-fu film.
Tijdens het optreden memoreert Jorge zijn rijke genetische invloeden en net als Andrew geeft hij aan hoe verwerpelijk sommige fascisten zijn die toch nog steeds bij hardcore optredens komen opdagen. Hij raadt aan het gesprek met ze aan te gaan en mocht dat falen adviseert hij een corrigerende tik.
Hij geint ook nog wat over een wedstrijd waarbij de winnaar diegene is die hem de grootste zak weed bezorgt.
Dat de muziek dik in orde is bij deze band staat natuurlijk buiten kijf. Met hun mengeling van New York hardcore en metal stonden zij aan de bakermat van de metalcore. Strakke riffs, vette beatdown drums en rauwe vocals en supersterke songs. Het feit dat een groot deel van de band bestaat uit nieuwe, jonge muzikanten die zeker niet in de originele line-up stonden doet daar niets aan af. Hoogtepunt is natuurlijk het bekende nummer Master Killer, hier gaat de zaal dan ook volledig bij uit hun dak.
Het is prachtig om te zien hoe Merauder een superjong ventje, dat met grote gehoorbeschermers op ademloos staat toe te kijken, omarmd en voorziet van gesigneerde drumstokken.
De bezwete Jorge is na afloop niet te beroerd om ook nog wat fans de hand te schudden voor hij de zaal verlaat. Zonder toegift kwam het einde wat abrupt maar de fans hebben zeker gekregen waar ze voor kwamen.