Ghost – AFAS Live (Amsterdam) 06/04/2017

Ooit zag ik de Zweedse metalband Ghost toen deze nog niet was doorgebroken tot het grotere publiek. Ik meen dat dat in 2011 moet zijn geweest, op het Fortarock festival in Nijmegen. Hun muziek was heavy met elementen van doom metal en toch ook weer catchy en duidelijk beïnvloed door de psychedelische rock- en metalbands uit de jaren ’60 en ‘70. In combinatie met hun obscure teksten en theatrale performance, met de bandleden gehuld in donkere gewaden, geschminkt of met maskers op, trokken ze mijn aandacht. Inmiddels zijn we alweer een aantal jaren verder en weet de band een groter publiek te bereiken, niet in de laatste plaats doordat hun recentere materiaal nog toegankelijker is geworden. Ik ben erg benieuwd wat me vanavond te wachten staat in de AFAS Live. Ik neem plaats op de tribune achter in de zaal zodat ik een mooi overzicht heb op het podium en het publiek.
Als eerste wordt het publiek opgewarmd door de band Zombi uit Pittsburgh, Pennsylvania. Deze synthwave band begeleidt Ghost tijdens hun huidige Europese tour. Qua stijl wijken ze behoorlijk af van het hoofdprogramma. Zombi is een duo bestaande uit Steve Moore die de synthesizers en de basgitaar voor zijn rekening neemt en drummer Anthony Paterra. Hun instrumentale muziek doet me een beetje denken aan de thema’s van bekende televisieseries uit de jaren ’80 en ’90 en herinneringen aan series als Miami Vice, Knight Rider en Spijkerhoek borrelen boven. Af en toe klinken er iets complexere melodie- en drumlijnen doorheen, die het geheel een post- en progressieve rock tintje geven. De band heeft 3 kwartier speeltijd gekregen, maar ik merk dat ze mij en ook de rest van het publiek om me heen niet meer dan een half uurtje kunnen boeien. Het geluid lijkt ook enorm hard te staan, met name in de lage tonen. Wanneer ik de decibelmeter op mijn smartphone raadpleeg, zie ik dat deze ca. 84 dB aangeeft. Dat lijkt dus toch wel mee te vallen, maar ik zit dan ook helemaal achterin de zaal. De heren communiceren bijna niet met het publiek en wanneer hun optreden is afgelopen stellen ze zichzelf voor als: “We are Zombi”.
Het grote mysterie rondom Ghost is dat de identiteit van de bandleden geheim is. Dus het is altijd gissen wie er achter de maskers en schmink van de “Nameless Ghouls” schuil gaan. De line-up wisselt ook sterk gedurende de jaren om het mysterie levend te houden. Zojuist bereikt me echter het nieuws dat ex-bandleden de frontman “Papa Emeritus” aanklagen wegens het niet uitbetalen van loon en vergoedingen in de periode van 2011-2016. Hierop besluiten zij ook hun identiteit te onthullen en vertellen dat de huidige frontman Tobias Forge is en dat hij vanaf het ontstaan van Ghost ook al verantwoordelijk is voor de financiën. De huidige tour blijkt hij nu in zijn eentje voort te zetten, met op het laatste moment ingehuurde muzikanten. Tijdens de show in Amsterdam is het betreffende nieuws nog niet bekend en merk ik eigenlijk niets van dit hele gedoe, zo professioneel als de muzikanten zijn en zo strak als de show geregisseerd is… Het intro van het bekende, religieuze klassieke stuk Miserere Mei, Deus klinkt door de speakers. Vervolgens het donkere, mysterieuze  Masked Ball van Jocelyn Pook, wat ik nog goed kan herinneren uit de film Eyes Wide Shut. De gemaskerde gitaristen komen op en vanuit een rookkolom verschijnt Papa Emeritus gehuld in een mantel, een mijter op zijn hoofd en zijn gezicht in Halloween-stijl geschminkt. Hun eerste song is het pompende, wat poppy rocknummer en meezinger Square Hammer , van hun laatste EP “Popestar”. Het publiek zingt luidkeels mee en de vuisten gaan de lucht in. De achtergrond wordt onthuld en we kijken naar een backdrop met grote glas-in-lood ramen. Niet met de gebruikelijke afbeeldingen van religieuze figuren, maar van demonen uit de onderwereld. We bevinden ons in The Devil Church. Papa Emeritus haalt dan een wierookbrander tevoorschijn waarmee hij heen en weer slingert en de mensen in de voorste rijen de geur van de wierook kunnen opsnuiven. Het geluid staat naar mijn indruk nog steeds te hard, maar klinkt nu wat minder hinderlijk, door een betere balans tussen de hoge en lage tonen. De setlist bestaat verder voornamelijk uit nummers van de laatste twee volwaardige albums “Meliora” en “Infestissumam”. Tussen de nummers door spreekt Papa Emeritus het publiek regelmatig toe en er geen gebrek aan entertainment. Hij stelt ons voor aan de Sisters Of Sin, twee vrouwen in nonnenkledij, die “physical treats” hebben voor de voorste rij. Hij grapt dat het niet is wat men denkt, maar dat het in ieder geval iets is om op te eten. Ook werpt hij het publiek regelmatig handkusjes toe. De toetsenist komt een keer tevoorschijn met een keytar en een enkele keer wordt er gecrowdsurfd. Tijdens Mummy Dust blazen confettikanonnen een hele massa glitters de lucht in en je zou denken dat het einde van de show al haast nader is, maar dat valt nog mee. Er volgen nog enkele nummers en de band komt uiteindelijk terug met de toegift Monstrance Clock. Hiermee komt een einde aan een hele degelijke show, die zo’n anderhalf uur in beslag neemt. Ik merk dat het publiek van het begin tot aan het einde geboeid is gebleven gezien de uitbundige respons in de zaal. Van voor tot helemaal achterin zijn de handen voortdurend de lucht in gegaan en is er luidkeels meegezongen. Na afloop is het dan nog dringen bij de merchandisestand, waar van alles met Ghost-opdruk te koop is, van t-shirts tot cd’s, spelden en koffiemokken.
Setlist: Square Hammer – From The Pinnacle To The Pit – Secular Haze – Con Clavi Con Dio – Per Aspera Ad Inferi – Body And Blood – Devil Church – Cirice – Year Zero – Spöksonat – He Is – Absolution – Mummy Dust – Guleh/Zombie Queen – Ritual – Encore: Monstrance Clock