Ghost – Impera

Ghost is een band waar de meningen erg over verdeeld zijn. Je hebt de groep die ze ”niet metal genoeg” vinden en je hebt de mensen zoals ik die iedere keer weer uitkijken naar een nieuw album van de band. Dat Ghost een geweldige band is weet ik sinds Meliora in 2015 uitkwam. Drie jaar later zag ik ze dan eindelijk live op onder andere Dynamo Metal Fest. Wat een optreden was dat. Toen dit album werd aangekondigd verscheen er meteen een grote glimlach op mijn gezicht. Ik kijk al sinds het vorige album, Prequelle, wat in 2018 werd uitgebracht uit naar een nieuw album. Ghost werkt in die zin erg verslavend. Je wilt altijd meer horen van deze band. Vandaar dat ik ook hoge verwachtingen had voor dit album, iedere nieuwe single die uitkwam heeft deze verwachtingen waar gemaakt. Vrijdag is het dan eindelijk zover, dan ligt het nieuwe Ghost album bij de platenzaak in de bakken.
Het album opent met een kort nummer genaam ”Imperium”, een rustig begin van het album wat erg fijn klinkt. Dit gaat al snel over in een stevig geluid wat vervolgens door het nummer ”Kaisarion” wordt opgevolgd. De mensen die Ghost niet metal genoeg vinden moeten dit nummer maar eens luisteren. Beginnend met een heerlijke metalscream en een fijn ritme. Toch heeft het nummer al snel een geluid waar je ongetwijfeld Ghost in herkend. Instrumentaal gezien heeft het echter wat weg van het doom metal geluid wat we van het debuut ”Opus Eponymous” kennen, vooral kenmerkend is de bass die fijn samengaat met het gitaarwerk.
Vanaf de seconde dat ”Spillways” begint moest ik gelijk aan Foreigner denken. Dat is echter geen slecht teken. Het ritme wat hier met het keyboard wordt geproduceerd klinkt erg lekker en past erg goed bij het nummer. Dit is een van die catchy nummers op het album die ik zonder twijfel op repeat zal gaan draaien. Bij een concert zou dit ook zo een heerlijk meezing nummer kunnen zijn. Het gitaarwerk is ook erg fijn en complimenteert de vocalen en keyboard perfect. Een van de reeds uitgebracht singles is ”Call me Little Sunshine”, dit nummer heeft net zoals het volgende nummer ”Hunter’s Moon” op repeat gestaan. Ik ken al bijna ieder woord van de nummers en ik heb al vaak genoeg tijdens het werk zitten headbangen. Vooral ”Hunter’s Moon” is een typisch Ghost nummer wat eigenlijk altijd goed klinkt. Toch prefereer ik ”Call me Little Sunshine”, dit is dan ook meteen een van de hoogtepunten op het album. Het heeft een zwaarder geluid en doet me weer enigzins denken aan hoe we Ghost in hun beginjaren hebben leren kennen.
”Watcher in the Sky” heeft een heerlijk mysterieus futuristisch geluid. Het futuristische wat Ghost met dit album neer wilde zetten is op dit nummer in ieder geval goed gelukt. Dit nummer verteld ook meteen een soort verhaal. De lyrics van dit nummer zijn erg sterk en wederom een stevig geluid. Toch heeft dit nummer een catchy refrein zoals we gewend zijn van de band, vooral op de tweede helft van het nummer speelt het refrein een grote rol. ”Dominion” is even een kort nummer tussendoor voordat het album verdergaat met een andere reeds uitgebrachte single genaamd ”Twenties”. Hier was ik toen het nummer werd uitgebracht al erg aangenaam door verrast. Wederom een stevig geluid, vooral instrumentaal gezien is dit een fantastisch nummer. De lyrics zijn wat minder sterk al maken de vocalen dit meer dan goed.
”Darkness at the Heart of my Love” is misschien wel het mooiste nummer op het album. De vocalen klinken warm, net zoals het geluid van de gitaar die op het begin klinkt. Ook qua lyrics zit dit nummer erg goed in elkaar, de instrumentalen complimenteren dit perfect. Het nummer is qua opbouw ook erg fijn om naar te luisteren. Er zit een goed ritme in en genoeg afwisseling zodat het niet te vaak in herhaling valt. Vervolgens gaan we door naar ”Griftwood”, een beetje een mix van een modern geluid met het geluid wat de band met ”Seven Inches of Satanic Panic” heeft geproduceerd. Al staat het moderne geluid duidelijk op de voorgrond, wat een goede afwisseling is met het voorgaande nummer. Ook is dit nummer wat zwaarder en toch catchy.
Helaas zijn we al bijna bij het einde aangekomen. Voordat het laatste nummer begint, is er nog een kort stukje van zo’n 30 seconden genaamd ”Bite of Passage”, wat erg duister klinkt. Dit gaat meteen over in ”Respite of the Spitalfields”, wat eigenlijk een perfecte album afsluiter is. Het refrein doet me enigzins aan Twenties denken, al heeft dit nummer wel een fijne opbouw en het onmisbare Ghost geluid. Ook hier zijn de lyrics bijzonder sterk en zijn de gitaarsolo’s tussendoor erg fijn. Dit is misschien wel het hoogtepunt van het album, alles aan dit nummer klopt gewoon en ieder instrument is goed te horen zonder dat het van de vocalen afleid.
Eerlijk is eerlijk, dit is een fantastische plaat. Misschien dat ik enigzins bevooroordeeld ben omdat ik een enorme Ghost fan ben, maar ik meen er ieder woord van. De nummers zitten goed in elkaar en zijn regelmatig catchy. Dit bied ook mogelijkheden voor de aankomende Ghost concerten. Ik ben erg benieuwd wat ze van dit album live gaan spelen. Echter had ik wel gehoopt dat de nummers van ”Seven Inches of Satanic Panic” ook op dit album zouden verschijnen. In ieder geval is dit wederom een bijzonder sterk album van de band.