3815935 is de aanloop voor een krachtige compositie die sterk ingeleid wordt door zanger Jesper Vicencio Gün. Vanuit de metalcorebasis wordt er een stevige riff ingezet in Desert Dread en brult Jesper de teksten de ether in. Daarbij heeft Desert Dread een sterk melodieuze inslag en het is het evenwicht hier dat enorm boeit. Daarbij vullen de diverse zangstijlen die ingezet zijn elkaar mooi aan. Hierdoor biedt Desert Dread een aantrekkelijk geluid dat live zeker wat hoofden doet gaan schudden en bangen. De riffs en het drumwerk aan het eind zijn opzwepend en bieden een voorportaal voor Paper Tiger. Met Paper Tiger blijft Ghost Iris mooi bij het eigen geluid, maar laat meteen wel even horen dat ze een zwaargewicht zijn die weten wat een goede groove is. Gitarisen Nicklas Grønlund Thomsen en Daniel Leszkowicz zetten een strakke basis neer waarin drummer Sebastian Linnet uitstekend raad mee weet. Zo beweegt het karakter zich al vloeiend naar strakke metalcore en de hardcore die bijvoorbeeld Despised Icon neerzet. Verdere invloeden zijn te vinden bij Cult. Het intro is lichtelijk funky met een luchtig gitaargeluid maar al gauw heeft de kracht van een Lamb Of God een flinke vinger in de pap. Binnen dit metalgeweld zijn de clean vocals mooi geplaatst en welkom en bieden een mooi contrast met een aantal dieptebommen die geregeld even af worden gevuurd.
Het is het groovende karakter dat mede verantwoordelijk is voor de aantrekkelijkheid. Former Self en Coda bieden beiden een mix van grooves en melodie en ook bij Cold Sweat zet Ghost Iris hierop in. Het tempo is hoog en goed en de compositie is vet en groovy en zeer gevarieerd in het aanbod dat geboden wordt.
Vanuit het basisgeluid verlaat Ghost Iris soms de gebaande paden enigszins. Power Schism heeft eenzelfde intensiteit maar wordt in de basis gevormd door een stroperige zware riff die bijna voelbaar is. Maar ook hier blijft het bijzonder hoe Ghost Iris steeds weer de uitersten weet te zoeken en te vinden en dit toch in een fraaie balans weet om te toveren tot een toegankelijke compositie. En met Ebb Flow laat de band horen dat ze überhaupt in staat zijn om muziek uit te brengen dat een breder publiek aan zou kunnen spreken. Vrij rustig krijg je te maken met een rustpunt op het album Comatose. Ik kan het niet geheel mainstream noemen, maar op menig radiorockstation zou dit zomaar langs kunnen komen.
Het vierde album van Ghost Iris is geen album waarop je rustig kan blijven zitten en de titel Comatose dekt wat dat betreft de lading niet echt. De composities zijn krachtig van stuk en bieden een mooi evenwicht tussen kracht en melodie, tussen intensiteit en gevoel. Mooi werk van deze Denen.