Het geluid op het album is overwegend energiek en heftig en is daarnaast ingebed in het techno metalcoregenre waarmee de appel niet ver van de Eskimo valt.
De intens krachtige vibe komt meteen sterk naar voren in de opener FØØl. Het is vooral in de refreinen erg krachtig, maar daartussen weet GhØstkid het geheel van een sterke melodie te voorzien en wordt er een aardig stukje rap opgevoerd. Een rap die veelal uitmondt in flinke krachtexplosies. Daar ligt tevens ook de kracht van GhØstkid. Steeds wordt er gewerkt naar kleine hoogtepunten. In Start A Fight zorgt het voor een opzwepend karakter, terwijl het eigenlijk gewoon heel ‘dansbaar’ is. Feit is wel dat het adrenalinepeil steeds hogere waarden aanneemt. In Zero zelfs tot 10 wanneer dat het maximum is. Elektro-elementen zijn toegevoegd en heeft daarmee eenzelfde uitwerking als de muziek van Eskimo Callboy. In Drty krijgt de luisteraar zelfs in het het overweldigende tempo een lekkere breakdown voor zijn kiezen.
Hoewel het allemaal dik binnen de metalcore past, lukt het de band om de aanstekelijke melodieën om te zetten naar gangbare en aantrekkelijke composities. Soms in een wat rustigere setting zoals Sharks of in een groovende machine zoals YØu & I. Aanstekelijk en gangbaar is het daarnaast in CrØwn waaraan Mille Petrozza zijn medewerking verleende.
Wat me in het geluid van GhØstkid zeker ook aanspreekt is de emotie die naar boven komt. CØld WØrld heeft een triestige inslag, is mooi neergezet waarin de zang centraal staat. Maar de emotie komt gewoon op je af. Dat wordt nog eens exponentieel verhoogd in SupernØva (met Marcus Bischoff (Heaven Shall Burn)). Het is langzaam maar zo enorm intens en krachtig neergezet dat het meteen tussen je ogen inbrandt. SupernØva kent een enorme groove en de zang komt gekweld over terwijl de zang in de refreinen heerlijk warm aanvoelen met toch dat onderhuidse verdriet dat er doorheen schemert. De variatie in energie en kracht maakt SupernØva tot één van de favorieten van het album. De andere favoriet is zeker de single This Is NØt HØllywØØd, die trouwens twee keer te vinden is op het album. Eén keer met daarin de bijdrage van Timi Hendris (Trailerpark) en één met Johnny 3 Tears (Hollywood Undead). Een compositie die van begin af aan duidelijk aangeeft waar GhØstkid voor staat. This Is Not Hollywood kan dan ook wel gezien worden als de single die het album goed representeerd. Een album dat bol staat van de energie. Waar clean vocals en krachtige zang elkaar aanvullen; waar melodie centraal staat en elektro-techno-metalcore-elementen voor een heerlijke vibe zorgen.
Het vertrek van “Sushi” en het uiteenvallen van To The Rats And Wolves zorgden ervoor dat ik toch wat meemoedig werd. Maar uiteindelijk blijkt dat de kruisbestuiving van deze bandleden voor iets heel moois heeft gezorgd.